Dünyanın en tanınan masaüstü rol yapma oyunu olan Dungeons & Dragons, beyaz perdede ise bir türlü istenileni elde edememişti. Şimdiye kadar izlediğimiz uyarlamalar, beklenen parlamaya çok uzaktı.
Zindanlar & Ejderhalar: Hırsızlar Ortasındaki Onur, beklentilerinizi nasıl ayarladığınıza bağlı olarak sizi mutu da edebilir kendisinden nefret de ettirebilir. Genel olarak baktığımızda ise devamı gelecek öykülerden birincisiyle karşı karşıyayız ve maksat kitlesi de daha genç bir kitle.
Not: Spoiler yok!
Neverwinter, D&D kozmosunun New York’udur.
Onlarca farklı kitaba yayılmış kıssalar barındıran bu cihan, ülkemizde de Unutulmuş Diyarlar adı altında yayımlanmıştı. Tıpkı cihanda geçen Icewind Dale, Baldur’s Gate, Neverwinter Nights üzere imaller da bilgisayarlarda oynadığımız yapımlardı.
Zindan & Ejderhalar: Hırsızlar Ortasındaki Onur, bu dünyanın New York’u olan Neverwinter’da geçiyor. Nasıl üstün kahraman sinemalarında konu daima New York’u içerirse, bu cihanın kıssaları de bir formda Neverwinter’a bağlanır. Bu sinemada de durum farklı değil. Yeni bir dünyayı tanıtma açısından baktığımızda ise güzel bir başlangıç noktası görüyoruz.
Filmin en büyük başarısı, kendisini ciddiye almamayı başarması.
Elinizde çok büyük para kazandıracak bir marka varsa elbette ki onu kullanmak istersiniz. Yapımcıların da yaptığı bu fakat en baştan çok isabetli iki karar verdikleri de ortada: Masa başında dönen geyikleri andıran bir sinema yapacaklarına ve bunu, 90’ların B sınıfı sinemalarının estetiği ile yapacaklarına dair kararlılıkları sineması mükemmel hale getiriyor.
Karakterlere hürmet duymanın kıymeti de ortaya çıkıyor.
Yapımın latifelerinin çokluğuna ve birtakım yerlerde göze çarpan boşluklarına karşın, karakterlere gösterilen hürmet dikkat çekiyor. Karakterler sık sık latife materyali olmalarına karşın asla latifenin kendisi haline gelmiyor. Hiçbir karakter perdeye yalnızca latife olsun diye çıkarılmıyor. Kaldı ki ne vakit olgun olmaları gerekse, karakterler pek yetişkin üzere düşünüp hareket edebiliyorlar.
İki sinema bir ortada: D&D oyuncusu olanlara bir sinema, olacaklara bir sinema.
Filmin en başarılı yanlarından birisi, farklı izleyici kümelerinin bu imalden birebir anda keyif almasını sağlaması. Sinema katman katman: ortalama bir latife genel izleyiciye hitap etmeyi başarırken, birebir şakaya FRP oyuncuları öteki bir açıdan gülüyor. Genel olarak şakaların istikrarı güzel, kıssayı fazla sulandırmıyor lakin sinemanın, kendisini çok da ciddiye almadığını da gösteriyor.
Yani sinemadan bir Yüzüklerin Efendisi ya da Game of Thrones epikliği beklemezseniz memnun olacağınızı söylemek mümkün. Ha öte yandan yetişkin alakaları konusunda pek çok imalden daha olgun bir yapıtla karşı karşıya olmamız da tatlı bir ironi yaratıyor mu, yaratıyor. Şikayetçi miyiz, asla.
Oyunculuklar da sırıtmıyor, kendilerine inandırmayı başarıyor.
Hollywood’un Chris’lerinden Pine olanı rolüne yakışıyor, tarihin en hikayeden çıksa pek bir şey değişmeyecek başrollerinden biri olsa da hayli eğlenceli bir öykünün merkezinde yer almayı başarıyor. Michelle Rodriguez ise gerçek bir baltalı ilah (ilahe?) olarak düzgün bir performans sergiliyor. Bridgerton’daki abi olarak bildiğimiz Regé-Jean Page de sinemada kendisini görmeye alıştığımızdan farklı bir performansla karşımıza çıkıyor.
Bir de üretimde pratik efektler de CGI kadar sık kullanılmış ve açıkçası başarılı da olmuş. Pratik efektler her vakit için çok gerçekçi imgeler ortaya çıkarmayabilir lakin çok aşırı gerçekçilik probleminiz yoksa gördüğünüz sahneler çok kâfi. Ayrıyeten hangi karakterlerin oyuncakları yapılacağını da bir kademede görmüş olmamızı sağlıyor.
KAYNAK : Webtekno
