[ad_1]
İnsan yalnız mıdır, yoksa tek başına mı? Yalnızlık vazgeçilemeyen bir yaşama biçimi, bir tercih midir? Kişisel ya da toplumsal travmalara karşı devreye sokulan bir otokontrol sistemi mıdır? Pekala ya sevgilisi, ailesi, dostları olduğu halde kendini yalnızlığın karanlık dehlizinde kapana kısılmış hissedenler? Hayatın manasını bir kısır döngünün ortasında mı arıyoruz? Artık gelin ideolojiyi bir kenara bırakalım. Sinemada yalnızlığı en âlâ anlatan yabancı sinemalardan 5’ine yakından bakalım.
DURGUN HAYAT (STILL LIFE) 2013
Tabutun üzerindeki tek bir gül, kısa mühlet evvel hayata veda etmiş bir bayanın yastığında kalan baş izi, bir ayağı kırık koltuğun altındaki kitap destesi ya da birbirleriyle hiç tanışmamış insanların anılarının buluştuğu ortak bir fotoğraf albümü… İnceliklerle yüklü Dingin Hayat, dinginlikle ve büyük bir asaletle anlatıyor yalnızlığı. Ve sinema tarihine geçmesi gerekirken gölgede kalan bir karakter yaratıyor: John May… Hayatını kaybeden yalnız insanların yakınlarına ulaşıp cenaze merasimlerini organize eden bir toplumsal misyonlu. Lakin o denli sıradan bir memur değil John. İşine tutkuyla bağlı, harikulâde derecede özenli… O yalnızlar, kimsesizler mezarlığına gömülmesinler diye, uzak bir akrabanın ya da eski bir arkadaşın izini sürüyor bir dedektif üzere. Gün geliyor, bu uzun vakit alan titiz araştırmaları yüzünden 22 yıllık mesleğinden oluyor. Lakin John’un yarım bırakmak istemediği son bir işi var.
BEDEN VE RUH (TESTRÖL ÉS LÉLEKRÖL) 2017
Karla kaplı bir ormanın ortasındaki 2 geyik… Birbirini hiç tanımayan bir bayan ve bir erkek her gece birebir rüyayı görebilir mi? Pekala ruhları hayallerde buluşan bu iki vücut gerçek hayatta bir ortaya gelebilir mi? Vücut ve Ruh “gölge”ye sığınan, endişeleriyle yüzleşemeyen, üniversite mezunu ve meslek sahibi bir yetişkin olmasına karşın hala bir pedagogdan medet uman, ruhu ve vücudu mekanikleşip takıntıların esiri olmuş bir asosyal olan Maria ile şuurlu olarak yalnızlığı tercih etmiş lakin insancıl yanı baskın bir engelli olan finans müdürü Endre’nin hikayesi… Tek ortak noktaları kırılganlıkları olan, gerçek dünyaya uyumsuz bu iki karakterin irtibat eforuna odaklanan sinema, sinemada şiirselliğin kanlı bir mezbahada bile nasıl yakalanabileceğinin de göstergesi…
OSLO 31 AĞUSTOS (OSLO 31. AUGUST) 2011
Oslo 31 Ağustos, uyuşturucu bağımlısı Anders’in 1 günlük ömründen bir kesit… Etrafındakiler tekdüze hayatları, gerçekleştiremedikleri hayalleri olsa da rutinin ortasında gayret etmekten vazgeçmezken, Anders yakaladığı fırsatlara karşın maksadını yitirdiği ömrüne bir türlü tutunamıyor. Ona yetenekleri ve sahip olduğu imkanlar hatırlatıldığında bile, “Elimde hiçbir şey yok, sıfırdan başlayamam” diyerek aciz gördüğü varlığından kurtulmak için çabalıyor. Ne ailesi ne de arkadaşları buna bir mana verebiliyor. Yalnız değil tek başına olan Anders’in ruhu mutsuzlukla, sevgisizlikle, tatminsizlikle kıvranıyor. Toplumun bireye dayattığı tertibi sorgulayan ve seyirciyi derin varoluşsal sorgulamalara iten direktör Joachim Trier boş mekanlar-boş ruhlar alegorisiyle de tükenmişliğin fotoğrafını çekiyor.
THE LOBSTER (2015)
Gerçeküstü ve tekinsiz sinemaların yaratıcı direktörü Yorgos Lanthimos, çağdaş toplumların birey üzerinde oluşturdukları toplumsal baskıyı hicvettiği The Lobster’da distopik bir yakın geleceğin komik tasvirini yapıyor. Yalnızlığın yasak olduğu bu hayali ülkenin hayali kentindeki kanunlara nazaran ilgisi olmayan beşerler ‘tedavi’ için bir otelde alıkonulacak, 45 gün içinde birbirleriyle eşleşemezlerse kendilerinin seçtikleri bir hayvana dönüştürüleceklerdir. 100 yıl yaşayabildiği için ıstakoz olmayı tercih eden David işte o yalnızlardan biri. Kahramanımız bir bayanla “uyum” sağlayıp kente geri mi dönecek, yoksa hayatına bir ıstakoz olarak mı devam edecek? Bu kuralcı topluma başkaldırıp ormanda yaşayan bir küme “yalnız”ın kendi yarattıkları baskıcı sisteme mahkum olmalarını da tıpkı serinkanlı mizahla hicveden sinema, kendisinden olmayanı potansiyel tehlike olarak gören hayali toplumsal tertiplere yöneltilen sıra dışı bir tenkit.
AŞK (HER) 2013
Birbirinden yaratıcı kısa sinemaları, müzik görüntüleri ve reklam sinemaları ile ünlenen, 1999 yılında “John Malkovich Olmak” ile uzun metraja geçen ABD’li direktör Spike Jonze, “Her”de teknolojinin gelişimiyle birlikte gitgide yalnızlaşan çağdaş dünyanın gidişatını, yakın gelecekte pek muhtemel görünen kelamda distopik bir öykü ile gözler önüne seriyor. O denli ki sevdiklerine olan hislerini lisana getirmekten bile mahrum insanların şahsi mektuplarını bile profesyonellere yazdırıp satın aldıkları bir dünya burası… Sinema, karısı tarafından terk edilmiş, en yakınındaki insanlara dahi yabancılaşmış mektup yazıcısı Theodore’nin bir yapay zeka programını satın almasıyla değişen hayatını husus alıyor. Yalnızca bir sesten ibaret olan Samantha, Theodore’u dünyevi gerçeklikten koparıyor. Aşkı, tutkuyu, itimat ve memnunluğu o sanal varlıkta tadıyor. Sizce de burada zıt giden bir şeyler yok mu? Bilgisayar programlarını değil zihinlerimizi güncellemenin vakti gelmedi mi?
Yalnız,Hayat,Tek,İnsan,Ruh,Yakın,Gerçek,Baş
Haber Kaynak : Sözcü
[ad_2]
