Basel’in fişini daha birinci maçta Trabzon’da çekebilecek güce sahipken İsviçre’de akıl almaz formda cins gitti.
Duygu yoğunluğunun çok fazla olduğu birinci maçta 1-0’da kalmak bir ölçüde kabul edilebilir. Ancak rövanşta 1-0 geriye niyet yapılan ataklar hakikaten çok acayip.
Yani Abdullah Avcı 2-0 olunca yapılacak şeyleri 1-0’ken, maçı uzatmaya götürme talihi varken yaptı. Oyuncu maçın içinde o bir türlü girmeyen topun heyecanını yaşarken yanılgı yapabilir lakin hoca o kenarda sakin kalmak zorundaydı. Kaçan penaltı, verilmeyen penaltı, iptal edilen goller, kalecinin çıkardıkları hepsi tıpkı maçta Trabzonspor’un başına geldi. Olmayacak şeyler oldu kabul. Lakin bunlar oyunun içinde var. Ne olursa olsun teknik adam olarak bu heyecana kapılmayacaksın. Atamadıkça, kaçırdıkça, iptal hayli gerilen o heyecan ipinin ucunu en sıkı tutması gereken kişi hocaydı zira.
1-0’da orta sahayı tam boşaltıp, yalnızca Bakasetas’ı en geriye yaslayıp atağı dörtlemek elenirken yapılacak bir iştir. 60.dakikadan sonra Basel yeterlice çekindi, bekledi, üstüne çekti seni ve tuzağa düşürdü. Vilayetle de o golü atacağım hırsı kusur yaptırdı hocaya. Bu kadar hoyratça saldırmanın manası yokken ava giderken avlandı Avcı. Hiç gerek yoktu hem de hiç.
Olmaması gereken çok büyük şanssızlıklarla üstelik üretkenlik manasında kusursuz olduğu bir maçta pisi pisine çeşidi kaybetti Trabzonspor.
Eleştiriyi saldırganlık düzeyinde yapmıyoruz fakat 6 ayda Avrupa’da tüm basamaklardan tek tek düşülmez. Birinde biraz tutunur gidersin. Hiçbirini yapamadın. Yazık oldu şampiyon olan tertibe. Çok sıkıntı yakalanmıştı zira. Bu kadar kolay dağılması ve elde yalnızca Türkiye Kupası’nın kalması ziyandır.
Şampiyon dönemin akabinde Avrupa’da en azından Konferans’ta final görmek çok şık olabilirdi.
Ümit Genç
KAYNAK : Sözcü
