[ad_1]
◊ “Eksik” perdesini açtı… Nasıl bir oyunla karşımızdasınız?
Hande Doğandemir: Biz geçen sene perde açtık lakin çok oyun oynayamadık. Artık yine başlıyoruz üzere… Bu sene ortamızda Fazilet de var; çok memnunuz. Onunla oyun öteki bir tarafa evrildi. Benim için de yeni bir oyun üzere hissettirdi. “Eksik”, bir baba, oğul ve sevgilinin hesaplaşma kıssası. Hepimizin hayatındaki bağlantılarındaki o eksikliklerin altını çok hoş çizen bir metin. Kim haklı, kim haksız karar veremediğiniz ve herkesi haklı bulup herkesi haksız bulduğunuz bir öykü. Tıpkı hayattaki üzere.
Erdem Kaynarca: Oyunun manalı bir ismi var bence. Zira bütün hayat daima “Eksik bir şey var” diyerek geçiyor. Nadiren bütün olduğunu hissediyorum. Lakin o his de yeniden çabucak geçtiğinden eksikliğimle baş başa kalıyorum. O eksikliğin ne olduğunu bilmediğim bir insan hayatı…
Bu oyunda da üç farklı örneğini görüyoruz. Üçü de kendini bütünlemeye çalışan, hayat maceraları boyunca kendilerini bir bütün hissetmeye çalışan üç insan. Üçünün tahminen de eksiklerinin çarpıştığı bir anıyı izliyoruz.
Levent Can: Ben de arkadaşlarımın “Eksik” üzerine yorumlarına katılıyorum. Evet, hayatta neyimiz tam ki… Her şeyimizde bir eksiklik var. Burada da ilgilerde eksilmişlik var.
Uzak kalmışlık var baba oğul ortasında… Yakın ilgi içerisinde olan beşerler ortasındaki eksiklikler de anlatılıyor. Bir tokat yiyoruz oyundaki diyaloglarda. Gerek kızın sevgilisiyle yaptığı, gerek oğlun babasıyla yaptığı, gerekse babanın oğulla yaptığı konuşmalarda daima o eksikliklerin şamarlarını yiyoruz.
SANAT TAMAMLIYOR HER ŞEYİ
◊ Size nazaran hayatınızdaki eksiklikler nelerdir?
Levent Can: Hayatımızda genel olarak bulunduğumuz atmosferden mi kaynaklıdır, bilinmez. Mutluluğumuz, umudumuz, sevincimiz eksildi. Ben evvelce daha eğlenceli, daha memnun bir insandım. Artık her şeyi başa takan, daha kaygılı, daha depresif biriyim.
Erdem Kaynarca: 90’larda büyümüş bir çocuğum. O çocukluğumdaki kültür eksik. Mesela çocukluğumda Türklere daima misafirperver denirdi. Artık hiç denmiyor zira değiliz. Nasıl olduysa süratli bir formda Türkler artık misafirperver değil. Herkes çok hudutlu, huzurumuz eksik, birbirimize inancımız eksik, birliğimiz eksik. Bunlar çocukluğumda var olan bedellerdi.
◊ Eksiklikleri tamamlamak için neler yapmalıyız?
Hande Doğandemir: Yakın tarihe gelirsek pandemiden sonrası bende yok. İnanılmaz bir süreç yaşadık.
Levent Can: Sanat kurtarıcı oluyor bu türlü durumlarda. Sanat tamamlıyor her şeyi.
Hande Doğandemir: Ama birinci olarak ondan vazgeçiyoruz. Çok güç bir süreçten geçiyoruz ülke olarak. Dünyada savaş var. Hasebiyle bir insanın bu dünyada kendini tamamlanmış hissetmesinin çok güç olduğunu düşünüyorum. Aklımız daima bir yerlerde. Tamamlanmak hakikaten güç.
Fakat seyircilerimize biraz daha uygun hissettirmek için buradayız. Her fırsatta birinci sanattan vazgeçiliyor. Lakin halbuki bizi güzelleştiren şeyin sanat olması gerektiğini düşünüyorum.
BU KARAKTERLERLE KESİNLİKLE TANIŞMIŞSINIZDIR
◊ Seyirci “Eksik” oyununa neden gelmeli?
Hande Doğandemir: Biri yorum yapmıştı, “Sanki bir akşam konutunuzun içini gözetliyormuşum üzere hissettim.” Bütün bu karakterlerle hayatımızda kesinlikle tanışırız. Benzerilerini görmüş, hatta tahminen de yaşamışızdır. Tanıdık bir öyküye şahit olmak…
Erdem Kaynarca: Yüzleşmek. Tahminen de babasıyla ortasını hiç olduramamış biri için bu oyun hoş bir yüzleşme olabilir. Oğluyla tahminen ortasını hiç olduramamış baba için de… Sevgilisiyle olduramamış bir insan yüzleşme olabilir.
Levent Can: Benim inanışım çok fazla şeyin yanıtını vermek üzere… Benim derdim ise ne kadar soru işareti yaratabilirim, insanların başında neyi sorgulatabilirim? Oyundan çıktıktan sonra ‘Ah işte tamam, ben bunun yanıtını arıyordum’ diye bir şey yok. Yalnızca o yüzleşmede ‘Evet, ben bu sorunu yaşadım. Ben de bu sorunun içinde çaba etmiştim’ demeleri kıymetli. “Oyuna gelip de bunu göreceksiniz” demiyoruz.
BU OYUNU OYNAMAK BİZİ KEYİFLİ EDİYOR
◊ Tiyatro sinemadan daha mı eğitici?
Levent Can: Öyle bir misyonu olmasına gerek yok. Ne sinemanın ne tiyatronun… Tiyatro da bir cümbüş aracı. Ancak bu cümbüşün içinde de bir şeyleri öğrenmemiz, irdelememiz, sorgulamamız gerekiyor. Bana nazaran tiyatro bunu anlatmalı, sorgulatmalı, soru sordurtmalı.
Erdem Kaynarca: Sinemanın şöyle bir avantajı var. Bence öğretmek manasında değil de… Bir maçı televizyondan izlemek var, canlı izlemek var. Bir şarkıyı albümden dinlemek var, konserde dinlemek var. Tiyatronun da bu türlü avantajı var.
◊ Son periyotta sizi ne memnun etti?
Hande Doğandemir: Gerçekten şu anda bu oyunun başlaması… Provaya başlamamızla bana farklı bir güç geldi. Şu heyecanı diğer bir şeyde bulamıyorum. Ferdî mutluluklarımız oluyor fakat “Ne seni çok memnun etti” dersen, şu an burada olmak.
Erdem Kaynarca: Ben artık büyük memnunluk beklemiyorum hayattan. Küçük memnunluk peşindeyim. Bu sabah sevdiğim çorabımı giymek beni memnun etti mesela.
Levent Can: Beni her devir üretmek, çalışmak ve verimli olmak keyifli ediyor. Yeni dönem heyecanı beni çok memnun ediyor. 18 Kasım ve 8 Aralık’ta Baba Sahne’de 21 Aralık’ta ise İzmir IstinyeArt %100 Performans Arena’dayız.
AYDINLIK VE ÖZGÜR BİRÇOK 100 YILLARA
◊ Cumhuriyet’in 100. yılı kutlamaları coşkuyla devam ediyor. Sizler neler söylemek istersiniz?
KAYNAK :Hürriyet
[ad_2]
