Günümüzde modernleşme ile birlikte hayatımızda birçok değişiklik yaşandı. Akıllı telefonlar, akıllı evler ve akıllı şehirler hayatımızın vazgeçilmez bir parçası haline geldi. Ancak bu modernleşme sürecinde, insanlığımızı ve sosyal bağlarımızı kaybetme tehlikesiyle karşı karşıyayız. Sabahları gün doğumuna değil, telefon ekranına bakarak uyanıyoruz. Komşularımızla selamlaşmak yerine, sosyal medya üzerinden iletişim kuruyoruz. Peki, modernleşirken yalnız mı kalıyoruz?

Modernleşme ve Yalnızlaşma Paradoksu

Eskiden dolmuş beklerken tanımadığımız insanlarla sohbet ederdik. Şimdi aynı masada oturanlar bile birbirine bakmadan telefon ekranına gömülüyor. Eskiden her şey bu kadar "akıllı" değildi ama herkes birbirini anlardı. Komşular birbirine anahtar bırakır, mahalle bakkalı borç defteri tutar, apartmanlar şenlik gibi yaşanırdı. Kimi zaman elektrik kesilirdi, ama o karanlıkta bile insanlar birbirine yakın olurdu. Şimdi her şey ışıl ışıl, ama biz karanlıkta kaldık.

Modernleşme, hayatımızı kolaylaştıran birçok yeniliği beraberinde getirdi. Ancak bu süreçte, insanlar arasındaki iletişim ve etkileşim azaldı. Artık insanlar, asansörde başlarını eğiyor, yan masada oturanlar "günaydın" demek yerine WhatsApp'tan mesaj atıyor. Herkesin elinde akıllı telefon, ama kimsenin kalbinde sıcak bir cümle yok. Bu durum, yalnızlık ve izolasyon duygularını da beraberinde getiriyor.

• Azalan Sosyal Bağlar: İnsanlar arasındaki yüz yüze iletişim azalıyor, sanal iletişim artıyor.
• Yalnızlık Hissi: Kalabalıklar içinde bile yalnız hissediyoruz.
• Empati Eksikliği: Başkalarının duygularını anlamakta zorlanıyoruz.

Umut Var mı?

Ancak, tüm bu olumsuzluklara rağmen umut var. Hâlâ bir yerlerde çocuklar misket oynuyor. Hâlâ bir anne, sokak kapısında terlik atıyor oğluna. Çünkü hâlâ komşusuna kapıdan tabak uzatan bir anne var. Hâlâ bir öğretmen, sınıfın köşesine kitaplık kurmaya çalışıyor. Hâlâ bir yaşlı, torununa şeker uzatıyor gizlice. Çünkü hâlâ sabahları gerçekten “günaydın” demeyi bilen insanlar var. İşte o “birileri” biziz. Ve biz, her şeye rağmen "var"ız.

İsmet Özel'in dediği gibi: "Yazık ki uzaktır kuşları, sokaklarıyla bizim olan şehir…" Evet, biz o şehri kaybettik. Kuşları gökdelenlere verdik. Sokakları otoparka çevirdik. Bakkalı zincir market yuttu, çocukları ekran. Artık sokakta top oynayan çocuğa şaşkın şaşkın bakıyoruz. Çünkü bu devrin çocukları sokakta değil, sanal dünyada büyüyor. Toprakla değil tabletle tanışıyorlar.

Yeniden İnsan Olmak

Modernleşmenin getirdiği yalnızlığa karşı koymak için, insan ilişkilerimize yeniden önem vermeliyiz. Komşularımızla selamlaşmalı, arkadaşlarımızla yüz yüze görüşmeli ve ailemizle daha fazla vakit geçirmeliyiz. Teknolojiyi hayatımızı kolaylaştırmak için kullanmalı, ancak sosyal bağlarımızı zayıflatmasına izin vermemeliyiz. Unutmayalım ki, insanı insan yapan en önemli özelliklerden biri, diğer insanlarla kurduğu ilişkilerdir.

Bizler bu çağın direnişçileriyiz. Çünkü biliyoruz ki insan, güzelliği arar. İnsan, dostluğu, paylaşmayı, selamı özler. Ne kadar beton dökülürse dökülsün kalplere, içimizde hâlâ bir yerlerde çiçek açacak bir toprak parçası vardır. Ve sen sevgili okur, onlardan birisin. Modernlik diye diye yalnız kaldık belki… Ama hâlâ “birlikte” olmanın yolunu bulabiliriz. İnsanca yaşa. İnsanca yaşat.