Super Mario World gibi 2D klasiklerden Super Mario 64 gibi yeni ufuklar açan 3D taksitlere veya en son Nintendo Switch başyapıtı Super Mario Odyssey’e kadar her harika Mario oyununun ortak noktası, kesinlikle zahmetsiz bir karizmadır. Dolambaçlı arka plan yok, alaycı tavır yok, hiçbir şekilde gösteriş yok: sadece kolay, dolambaçsız video oyunu eğlencesi, gösterişli görseller, sıkı kontroller ve mükemmeliyetçilikle sınırlanan ayrıntılara gösterilen özen.
Illumination ve Universal’in “The Super Mario Bros. Movie”si, üzücü bir şekilde başarısız olan “Super Mario Bros.”dan sonra oyun serisinin büyük ekran uyarlamasına yönelik ikinci girişim. (1993), Mario hakkında pek çok şeyi doğru anlıyor, çoğu zaman titizlikle. Filmin büyük ölçüde geçtiği büyülü toprak olan Mantar Krallığı, oyunların Mantar Krallığı’na hemen hemen benziyor. Ateş çiçeklerinin, süper yıldızların ve soru işareti kutularının hepsi olması gerektiği gibi görünür, ses çıkarır ve işlev görür ve herkesin canını sıktığı bilinen mavi kabuk, hayranları cezbeden bir görünüm aldığında, kaynak malzemeye tam olarak sadık bir şekilde döner, çarpar ve patlar. . Kulağa oyunların Mario’su gibi gelmeyen Mario bile (küstah, kayıtsız bir Chris Pratt) “bu bir-ben” ve “hadi gidelim” gibi ticari marka sloganlarına başvurmayı başarıyor.
Ancak ayrıntılar titiz olsa da, tavır tamamen yanlış, 1981’de tanıtılmasından bu yana karaktere çok iyi hizmet eden basit, etkilenmemiş çekiciliği, göz kırpma mizahına ve mülayim, hileli ironiye dayanan keskin ve aptalca bir havayla değiştiriyor. Bu, Marvel kalıbındaki Mario: her satır bir can alıcı nokta, her şaka, bu tür şeylere doyamayan inekler için gizli bir meta referans. Mantarlı spagetti servis edilen Mario yüzünü buruşturur ve mantardan nefret ettiğini söyler. Çünkü oyunda hep mantar yiyor, görüyorsunuz. Kulağa eğlenceli geliyor mu?
Aaron Horvath ve Michael Jelenic’in yönettiği bu uyarlamada, Mario ve korkak küçük kardeşi Luigi (Charlie Day), hem gereksiz yere karmaşık hem de ilginç bir şekilde yeterince açıklanamayan nedenlerle Brooklyn’in fantastik dünyasına sürüklenen sonradan görme tesisatçılardır. Prenses Şeftali (Anya Taylor-Joy), Kurbağa (Keegan-Michael Key) ve hain Bowser (Jack Black). Meydana gelenlerin çoğunun orijinal oyunlarda bir temeli vardır, bu da çoğu zaman baskıcı bir şekilde panter gibi hissettirir ve filmin hayran hizmetine olan bağlılığı, genellikle film bağlamında şaşırtıcı kararlarla sonuçlanır. Mario, Bowser’ın ordusuna karşı Donkey Kong’u (Seth Rogen) işe aldığında, go-kart ile seyahat etmeyi seçerler. Go-kartlar doğası gereği ilginç mi yoksa zorlayıcı mı? Hayır. Go-kart kullanmalarının mantıklı bir nedeni var mı? Hayır. Ama Mario Kart video oyununda go-kartlar var, yani kartlarda gidiyorlar.
Orijinal Super Mario Bros.’un her seviyesi, oyunun en kalıcı sloganlarından biri haline gelen bir özürle sona erer: “Prensesimiz başka bir şatoda.” “Süper Mario Bros. Filmi”nde, düz, neşesiz bir iç şaka olarak konuşlandırılır – başka bir pat referansı, komik ve tahmin edilebilir, memnun etmek için esneyen bir çaresizlikle dolu. Bu kadar saf ve coşkulu bir karakterin ruhunun bu kadar küstah ve temelde alaycı bir şeye indirgenmesi doğru görünmüyor. Ve bu “Mario”yu olabildiğince Mario benzeri yapmak için akla gelebilecek her türlü çaba gösterilmiş olsa da, bu tutum, serinin bu kadar sağlıklı bir şekilde temsil ettiği şeye tam olarak aykırıdır.
Süper Mario Kardeşler Filmi
Derecelendirilmiş PG. Süre: 1 saat 32 dakika. Sinemalarda.
