O Oscar’a Aday Gösterildi, Ama Hong Chau Zavallı Kalmayı Umuyor

Hong Chau ilk Oscar adaylığını geçen ay Darren Aronofsky draması “The Whale”de Brendan Fraser’ın bekçisi rolüyle almasına rağmen, ödülün oturması biraz zaman aldı. asla gelmeyecek bir adaylık için hararetle bahşiş almıştı, ödül sezonunun uğultusundan tamamen kopmak istemenize neden olabilecek türden bir hayal kırıklığı.

Bu sefer, daha iyi bir sonuç vardı, ancak yine de bu konuda tam olarak nasıl hissettiğini çözüyor. “Adaylığa dürüst tepkim sadece rahatlama oldu” dedi.

43 yaşındaki Chau, Oscar adayı bir aktris olmayı hayal etmemişti: Vietnamlı bir ailenin mülteci kampında doğdu, New Orleans’ta büyüdü ve Boston Üniversitesi’nde yaratıcı yazarlık ve sinema eğitimi aldı. Utangaçlığını iyileştirmek için bir doğaçlama sınıfına kaydolduktan sonra, öğretmeni onu performans sergilemeye teşvik etti ve Chau, rol aramak için Los Angeles’a taşındı. Ancak başarı başlangıçta zor oldu ve şüpheci oyuncu yönetmenleri ona bir günlük oyuncu rolünden daha fazlasını ayırmanın kavrayışının ötesinde olduğunu söylediler.

Chau, “Birkaç yıl denedikten sonra, ‘Hayatımı buna adamaya gerçekten değer mi?’ diye düşünüyorsunuz” dedi. “Ama beni devam ettiren şey, havalı, tuhaf bir filmde çalışacağıma dair kuruntulu bir umuttu çünkü bunlar sevdiğim filmlerdi. Bir şeylerin olacağını ummaya devam ettim ve çok şükür ki oldu.”

Paul Thomas Anderson’ın “Inherent Vice”ında “Downsizing” ile beyazperdeye ilk çıkışını yaptıktan sonra Chau’nun kariyeri alev aldı: O zamandan beri HBO’nun “Watchmen”i ve yakın tarihli mutfak komedisi “The Menu” gibi projelerde sahne hırsızı oldu. ” burada soğukkanlı bir şekilde düşmanca bir maître d’ oynuyor. Chau bundan sonra, Kelly Reichardt’ın “Showing Up”, Wes Anderson’ın “Asteroid City” ve Yorgos Lanthimos’un “And” filminin de dahil olduğu bir dizi auteur odaklı filmde görünecek, ancak bu arada izleyiciler onun “The The” filmindeki çalışmalarını keşfetmeye devam ediyor. Karakteri Liz’in, büyük bir sevgiyle Fraser’ın 600 kiloluk münzevisine yöneldiği Balina.

Fraser, Chau’nun “doğanın bir gücü: titanyum omurgası, aptallara tahammülü yok, ayı tuzağına sahip bir hafızası var” dedi. “Ne kadar çeşitli ve ilginç olduğu için çalışmasını kim düzenliyorsa onun için her şey bir zenginlik utancı. Ve diyalog satırları arasında, duraklamalarda ve sessizliklerde benim söyleyebileceğimden daha fazlasını söyleyebilir. ilediyalog.”

İşte konuşmamızdan düzenlenmiş alıntılar.

Oscar adaylığınızın üzerinden toz kalktığına göre, şimdi kendinizi nasıl hissediyorsunuz?

Beni en çok etkileyen şeyler, oyuncu olmayı istememden beri beni tanıyan insanlardan gelen mesajlar oldu. Liseden bir arkadaşım işten aradı ve “Aman Tanrım, şu anda titriyorum. Seninle konuşmak için dolaba saklanıyorum çünkü şu anda vücudumu kontrol edemiyorum. Ben gibiydim, “ Neden? ” Ama telefonda ağlamaya başlamıştı ve bu beni duygulandırdı çünkü “Yıllar önce senin doğaçlama şovlarına gittiğim zamanları hatırlıyorum.” Bunu çok uzun zamandır düşünmemiştim ve bunun gibi şeyler benim için anlamlı. Gerisini bilmiyorum. Tüm kariyer kimliğim, mazlum olmak ve parça almak için yolumu çizmeye çalışmakla ilgiliydi.

Bir mazlum olarak algılandığınızı mı yoksa bir mazlum gibi hissettiğinizi mi kastediyorsunuz?

BEN keçe bir mazlum gibi, her zaman gerçekten heyecanlı ve bir şeylerin parçası olduğu için minnettar. Şimdi, “Adım atmam gerekiyor mu? Şimdi bir gazi olarak kabul edilecek miyim? Hala çok yeni hissediyorum ve hala öğreniyorum, bu yüzden umarım bu, insanların ne yaptığımı bildiğimi düşündüğü anlamına gelmez. Profesyonel olan insanlara gerçekten hayranım ama aynı zamanda umarım asla profesyonel olmam, eğer bu mantıklıysa.

“Balina”yı 2021’in başlarında, ilk çocuğunuzu doğurduktan kısa bir süre sonra çektiniz. Kolay bir evet miydi?

Anneyken ilk yıl çalışmamayı tamamen bekliyordum, bu yüzden menajerim bana “Balina” senaryosunu gönderdiğinde şaşırdım. Neredeyse okumak istemiyordum, çünkü bağlanmak istemiyordum ve sonra senaryoyu okuduğumda, bunun hayatımda böyle bir şeyle uğraşmak için doğru zaman olmadığını daha da güçlü bir şekilde hissettim çünkü çok çalışmak gerekirdi. Ayrıca, yaptığım her şey özellikle Asyalı bir karakterdi ve bu karakter olmadığı için, onun için oyuncu seçimi ağının çok geniş olması gerektiğini düşündüm. Sadece sınırımı ringe atmak istemedim.

Yaklaşık bir hafta geçti ve menajerim bana geri döndü ve “Seni gerçekten görmek istiyorlar. Bu, bırakmak istediğin bir şey mi?” O süre zarfında, “Aman Tanrım, bu gerçekten harika bir hikaye ve senaryo. Bilmiyorum, yapabilir miyim?” Seçmeler için banttan üç sahne istediler. Menajerime, “İşte bir sahne. Yapacak zamanım bu kadardı. Onun için doğru kız olup olmadığımı bir sahneden sonra anlaması gerektiğini düşünüyorum.”

Bu bir esneklik, Hong!

“Başka bir şey yapacak zamanım yok! Bebeğim arka planda ağlıyor ”[ajanlara söyledi]. Ama Darren onu görür görmez beni aradı, bebeğim bir şekilde işbirliği yaptı ve çok hızlı bir şekilde başka bir sahneyi kasete alabildik.

Rolü kabul ettiğinizde kendinizi nasıl hissettiniz?

Dürüst olmak gerekirse, kusmak istiyormuş gibi hissettim. “Vay canına, çok yorgunum. Sette olup tüm bu satırları nasıl söyleyebilirim? Aman Tanrım, bu, yaptığım onca şeyin toplamında sahip olduğumdan daha fazla diyalog.” Neyse ki, kocam ben işteyken gerçekten ayağa kalktı ve bebeğimizin devasını aldı ve yapmama izin verdi. Çizgimi ringe atmam için beni gerçekten zorlayan da oydu ve beni desteklemek için orada olacağını söyledi.

Çekimlerden önce oyuncuların üç haftalık provaları vardı. Bu, bir oyuncu olarak ateşlediğiniz türden bir şey mi?

Provaları gerçekten kısıtlayıcı buldum ve Darren’ın bunu böyle tanımlamamdan rahatsız olacağını sanmıyorum. Açıkça ne yapmak istediğini biliyordu, bu yüzden en başından itibaren bloklama için çok fazla prova harcandı ve çok erken bir zamanda çok belirgindi. Buna itirazım vardı çünkü bana göre prova, nerede olman gerektiğini bilmeden her şeyi hissetmen anlamına geliyor.

İkinci veya üçüncü gün, onu biraz görmezden geldim ve sadece Brendan’a odaklanabildim ve onunla olan o farklı anları bulmaya çalıştım. Liz’in senaryodaki işlevlerinden biri, izleyicilere Charlie’nin bu korkunç durumda karşılaşmamızdan önce kim olduğunu göstermekti ve o neşe ve neşe anlarını bulmanın provada çözülmesi gerekiyordu, çünkü evvel sete girdik. , Brendan’ın giydiği takımın kısıtlamaları nedeniyle zaman olmayacaktı. Silikon takmak inanılmaz derecede sıcaktı, bu yüzden ortalıkta dolaşacak kadar fazla zaman yoktu.

Liz’in film boyunca onu gördüğümüz alanın dışında nasıl biri olduğunu düşünüyorsun?

Kadroya alındığımda, ajanlarım rol için düşünülen diğer kişilerin bazı isimlerini atmıştı. Hiçbiri Asyalı değildi ve rol özellikle Asyalı olarak yazılmamıştı. Böylece önceden kadroya alındım, yazar Sam Hunter onun evlat edinildiğine dair bir satır ekledi. Idaho’da bu çok muhafazakar, dindar ailede büyümesinin onun için nasıl bir şey olduğunu hayal etmesi açısından yararlı bir bilgi olduğunu düşünüyorum. Bu, yaptığım seçimlerin çoğunu bilgilendirdi.

Darren’a dövme yaptırıp yaptıramayacağımı sordum ve evet dedi, onları filmde kamerada hiç görmeseniz de, çünkü “Ah, sanırım o çılgın bir kızdı” dedim. Liz’in bazı depo partilerine gittiğini ve süper dindar üvey ailesine isyan ettiğini hayal edebiliyorum. Ama bunların hepsi benim içindi ve “Ah, bu sadece bir Darren Aronofsky filminde olur” gibi lüks hissettirdi. Başka hiçbir yapım bu dövmelere zaman ve para harcamama izin vermez.

Belki değil, ama “The Menu” veya “Watchmen” gibi projelerde, bu karakterlerin nasıl görüneceğine dair pek çok girdiniz olduğunu duydum.

Ekranda geçirdikleri süre sınırlı olsa da kendilerini ilginç hissetmelerini istiyorum. Bu benim için eğlencenin bir parçası. Bence pek çok insan buna daha acınası bir şekilde bakabilir, “Oh, neden baş karakterleri oynamıyor? Neden sadece destekliyorsun?” Ama karakterleri desteklemeyi seviyorum ve onları gerçekten dolu hissettirmek için bu işi yapmayı seviyorum – metinde ipuçları aramanız gereken biraz bulmaca gibi. Daha fazla ekran süresi veya daha fazla satır veya bunun gibi bir şey için jokey yapmakla ilgili değil. Baş karakterden çok, yardımcı bir karakterde olup biten her şeye genellikle daha çok eğlenirim veya yatırım yaparım.

Geçmiş röportajlarda, kendinizi mutlaka bir aktör olarak düşünmediğinizi söylemiştiniz. Seninki gibi bir yıldan sonra bu değişti mi?

Kendimi bir aktör gibi hissetmiyorum dediğimde, bunun nedeni tipik olarak ne zaman bir aktörün profilini okusan, onların tüm yapmak istediklerinin bu olması. Aynı şeyi söyleyebilir miyim bilmiyorum çünkü oyuncu olmaya niyetim yoktu. Bunun için okula gitmedim ve sadece kabuğumdan çıkmanın bir yolu olarak doğaçlama dersleri aldım çünkü çok içe dönüktüm. Ya yazar ya da editör olmak istediğimi sanıyordum, biraz daha yalnız bir şey ve kendimi kamera önünde bulmam çok garip.

Şimdi oyunculuktan, ilk başladığınızdan farklı olarak ne elde ediyorsunuz?

Bundan bir şey isteyip istemediğimi bilmiyorum! Sadece sette olmak, insanlarla takılmak ve bitmiş ürünü görmek istedim. Deva alacak bir ailem olmasaydı bütün gün sette kalabilirdim. Sadece oyuncuların değil, herkesin çalışmasını izlemeyi seviyorum – kulpların ışıkları hareket ettirmesini ve set dekoratörlerinin küçük perdeleri düzeltmesini izlemeyi seviyorum. Sette de en rahat ve en özgüvenli halim gibi hissediyorum. Kırmızı halıdayken kendimle ne yapacağımı bilmiyorum.

Kırmızı halılar korkutuyor! Flaş ampullerinden oluşan bir geçit ve adınızı bağıran insanlar.

Adımı bile bağırmıyor – daha çok, konuştuğum her kimse, benimle yaptıklarını çabucak bitirebilmek için daha ünlü birinin gelip gelmediğini görmek için arkama bakıyor gibi. Bu benim deneyimimdi.

“Balina”dan önce rollerinizin çoğunun özellikle Asyalı bir aktris için yazıldığını söylemiştiniz. Hala durum böyle mi?

“Gösteriliyor”, hayır. Wes’in filmi, hayır. “Menü” kesinlikle değil, çünkü o İskandinav olarak yazılmıştı. Ama asla “Tamam, klişeyi tersine çevireceğim” gibi bir gündemle girmem. Her zaman senaryoya hizmet etmeye çalışıyorum ve insanlar onu nasıl almak isterlerse istesinler, bunun üzerinde hiçbir kontrolüm yok. “The Menu”deki Elsa ile bile onun çok baskın bir karakter olduğunu düşünmüştüm ama bir röportaj sırasında biri Asya klişeleri hakkında bir soru soruyordu ve o da Asyalıydı. “Karakterin bana bir hizmetçiyi hatırlattı” gibiydi. “Üzgünüm, neden bahsediyorsun?”

Dürüst olmak gerekirse, her zaman dünyayı izlemek ve onu aramak utanç verici. İsterseniz her zaman işleri bu şekilde bükebilirsiniz, ancak bu tahmin etmeye çalışmak için gerçekten çok fazla enerji harcayabileceğim bir şey değil. Ama aynı zamanda bazı şeyler hakkında bir sabun kutusuna girmek konusunda biraz tereddütlüyüm. Amacım Asyalı Amerikalı öğrenci topluluğunun başkanı olmak değil – sadece iyi işler yapmak ve işi olduğu gibi bırakmak istiyorum.