Nisan’da NYC Galerilerinde Ne Görülmeli?

chelsea

Che Lovelace

15 Nisan’a kadar. Nicola Vassell Gallery, 138 10th Avenue, Manhattan; 212-463-5160, nicolavassell.com.

Önce, sonra, sırasında, uzun zaman önce– belirlemek zor Ne zaman Che Lovelace’ın Nicola Vassell’deki “Bathers” adlı şovundaki figürleri için bir şeyler oluyor. Burada tahta üzerine akrilik olarak işlenen çerçeveli resimlerin tümü bir anlatı önermiyor, ancak “Sığ Havuzlar” (2022) gibi birçoğu öyle, bu yüzden onda zamansal ilerleme görmek istiyorum. Resmin alt kısmında ön plandaki kucaklaşan iki kadın, belki o gün başka bir zamanda veya hayali bir gelecekte, kompozisyonun uzaklaşan mesafesinde ayrı ayrı görülen aynı kadınlar mı? Bu fey lirizmine ek olarak, Lovelace’ın her sahnenin tam olarak hizalanmayan dört eşit kareye yarı-Kübist olarak parçalanması da dahil olmak üzere biçimsel seçimleri var. Tonlar o kadar parlak ki, prizmatik yıkamalarda neredeyse cafcaflı bir uğultu var. Doğrusal zaman durur, sonra sersemlemiş bir şekilde sendeler.

Trinidad’da doğup yaşayan Lovelace, Karayip sularında yaşayan ama daha çok eğilip esneyen, çömelen veya oturan, bir koluyla poz veren veya başının üzerine atılan, diğer kolu ise bitkin bir gövdeyi destekleyen insanları canlandırıyor. hilal gibi parlıyor. Su, dönüştürücü, şiirsel bir ortamdır – Lovelace’in dikkatli bakışıyla – Trinidadlı arkadaşlarının normalde sıradan olan rutinleri lirik hale gelir. Miras aldığımız klasik mitolojimiz bile dönüştürülebilir. “The Gun”da (2022), bir figür dikkatle havuza bakıyor ama sahne Narcissus’un kendine aşık olmasının bir versiyonu değil. Daha ziyade, o derinliklerde kurtarılıp yeniden yapılabilecek geçmiş, modası geçmiş bir şeyi arama eylemidir. SEPH RODNEY

TriBeCa

Shellyne Rodriguez

22 Nisan’a kadar. PPOW Galerisi, 392 Broadway, Manhattan; 212-647-1044, ppowgallery.com.

Shellyne Rodriguez’in PPOW’daki müthiş ilk sergisi, hassas kişisel ayrıntılarla ısıtılan, açık sözlü politik bir sanattır. Sanatçı 1977’de Bronx’ta doğdu. Siyah kağıt üzerine fotoğrafik olarak hassas renkli kalem çizimlerinde odaklandığı alan bu. Ve geniş bir arazi, nüfus olarak küresel, kültürel tarih açısından zengin.

Rodriquez, genel olarak “BX Third World Liberation Mixtape” başlıklı üç büyük kelime ve resim parçasında geniş bir çizelge veriyor. Üslup olarak, Bronx merkezli el ilanı sanatçısı Buddy Esquire tarafından tasarlanan 1980’lerin başındaki hip-hop etkinlik broşürlerine göre modellendiler. Kompozisyon olarak, figürlerin ve kelimelerin aksiyonla dolu iç içe geçmeleridir: şarkı sözleri, rap grubu isimleri, sihirli sayılar ve Arapça, Çince, İngilizce, Hintçe, İspanyolca ve Twi dillerinde yazılan yer isimleri.

Her “Karışık Liste”, büyük portrelerin toplanması için bir düğüm noktası işlevi görür. Birçoğu Rodriquez’in komşularından – bodega sahipleri, berberler, oyun alanı çocukları. Diğerleri aktivist arkadaşlar ve akıl hocalarıdır: kölelik karşıtı akademisyen Ruth Wilson Gilmore; queer teorisyen Jasbir K. Puar; eski çete reisi, şimdi topluluk lideri Lorine Padilla. Barok aziz resimlerinde olduğu gibi, her biri sembolik niteliklerle tasvir edilmiştir: Gilmore ve Puar kitaplarla; Küçük bir Santeria sunağı olan Padilla.

Sanat ve yaşam nasıl tablolarda buluşuyorsa, galeride de buluşuyor. Padilla’nın portresinin yanında yerde gerçek bir sunak duruyor. Ve Rodriguez, alanı bir çalışma merkezine, devrim niteliğindeki yayınların bulunduğu bir masaya ve not almak için kalem ve kağıtlara sahip bir okuma odasına dönüştürdü. Bir sandalye çekin. Harika bir şirkettesin. HOLLANDA PAMUK

Yukarı Doğu tarafı

Rudolf Maeglin

15 Nisan’a kadar. Meredith Rosen Gallery, 11 East 80th Street, Manhattan; 212-655-9791, meredithrosengallery.com.

Ressam Rudolf Maeglin (1892-1971) İsviçre’nin Basel kentinde üst-orta sınıfta büyüdü ve liseden sonra tıp okudu. Sadece bir yıl doktor olarak çalıştı, sonra radikal bir kırılma yaşadı: Sanatçı olmaya karar verdi. Maeglin sonraki sekiz yılını Avrupa’yı dolaşarak ve sanat okuyarak geçirdi. Daha sonra kimya fabrikalarında ve şantiyelerde çalıştığı Basel’e döndü. Oralar ve oralarda emek harcayan insanlar onun tebaası oldu.

Maeglin yalnızlık içinde çalışmıyordu; 1933’te antifaşist Gruppe 33’ün kurulmasına yardım etti ve halka açık bir şekilde sergiledi. Ancak sanatı İsviçre’nin ötesinde pek görülmedi. Bu sergi Amerika Birleşik Devletleri’ndeki ilk gezisidir.

Gösteri, karışık etki için tamamen portrelerden oluşuyor. Bir yandan, bu boyalı insanların Maeglin’in mimari sahneleriyle ve dolayısıyla şehri tasvir etme projesiyle nasıl bir ilişki kurduğuna dair daha geniş bağlam eksik. Öte yandan, gemide küçük, renkli yağlı boya tablolar olan sadece portreleri görmek, ne kadar aldatıcı ve modern olduklarını vurguluyor. Hemen hemen hepsi düz, alından, tüm vücut figürlerini tasvir ediyor, neredeyse tamamı erkek. Maeglin eşcinseldi ve deneklerinin büzülmüş dudaklarında ve kalkmış kalçalarında homoerotizmden çok daha fazlası var. Özellikle “Controllore” (1960) ve “Junge” (1961) gibi resimlerde, bir performans olarak toplumsal cinsiyet duygusuna kapıldım – mutlaka bakıcılar açısından değil, Maeglin’in açısından. Bunlar, işçi sınıfının romantik tasvirleri ya da insanların aslına sadık benzerlikleri değil, ikisinin arasında bir yere denk gelen samimi karakter çalışmaları. JILLIAN STEINHAUER

chelsea

Tauba Auerbach

22 Nisan’a kadar. Paula Cooper Gallery, 534 West 21st Street, Manhattan, 212-255-1105; paulacoopergallery.com.

Kabarcıklar, mükemmel kürelerin geometrisini, yüzme, patlama, birleşme ve birbirine baskı yapma gibi kaotik davranışlarla birleştirir. Tauba Auerbach, her biri “Köpük” (tümü 2023) adlı bir düzine resimde, havalı ve zarif sanatlarına uygun bir konu olarak bir baloncuk kütlesi buluyor. “Özgür İrade” başlıklı sergi, New York merkezli bu sanatçının 2022 San Francisco Modern Sanat Müzesi araştırma sergisinin başarısından bu yana memleketindeki ilk galeri sergisi. Resimler, mikroskopla fotoğraflanan kabarcıklı köpük görüntülerini yeniden üretir, burada noktacı benzeri noktaların kümeleri kullanılarak boyanır. Yakından bakıldığında, çok renkli iğnelerle ve hatta sürüngen derisiyle işaretlenmiş topografik haritalara benziyorlar.

Dört alçak metal masanın üzerindeki resimlerin yanında, hepsi de “Org” (2023 ve 2022’den bir tane) başlığını paylaşan altı boncuklu cam heykel gösteriliyor. Sokaktan gelen ışığın buzlu pencerelerden içeri süzüldüğü galerinin önünde, yine tümü “Spontaneous Lace” (2023) başlıklı, dikey alüminyum armatürler üzerine monte edilmiş yedi yarım daire şeklindeki fırında pişirilmiş cam yay bulunuyor. Bu yarı saydam yarım aylar, ısıtıldıktan sonra erimiş dantel gibi hassas bir şekilde desenli görünen renkli toz cama sahiptir. Masa üstü boncuklu heykeller, minimalist takıların yanı sıra karmaşık moleküllerin eğitici modellerini akla getiriyor. Auerbach’ın buradaki tüm çalışmaları, kaosa kapılmadan önceki bir anda düzeni yakalıyor gibi görünüyor ya da tam tersi. Çalışmalar bir bakışta neredeyse soğuk bir şekilde bilimsel görünebilir, ancak zar zor zarafetle düzeni sağlama mücadelesinden daha insani bir şey var mı? JOHN VINCLER

Çin mahallesi

‘Sonra Fotoğrafçılık’

15 Nisan’a kadar. Anonymous Gallery, 136 Baxter Street, Manhattan; 646-478-7112, anonimgallery.com.

“Öyleyse Fotoğrafçılık?” Bu grup sergisinin başlığı, sanatın durumunu özetlemeye çalışan çok yıllık müze sergilerinde (“Şimdi Fotoğraf”) bir tokat atıyor. Buradaki altı sanatçı, Amerikan erkekliğini gergin, şişkin ve ağır inşa edilmiş olarak çeşitli şekillerde çerçevelemek için ortamdaki geniş kültürel akıcılığı kullanıyor. Alyssa Kazew’in beş kaslı, gömleksiz genç adam portresi photoshoplanmış görünüyor: Karın kaslarını zor yoldan kazanmış olsalar bile, vücutları garip ve gergin görünüyor, gülen yüzlerinden kopuk.

Bu gösteride, fotoğraf manipüle edilmek üzere manipüle edilmiştir. Jesse Gouveia, “Hoşçakal Diyorum” fotoğrafı için havaalanında gözyaşları içinde kucaklaştı, oğul babasına son kez sarılıyormuş gibi. Anın yumuşak odaklı tuhaflığı yerleştikçe, giysilerindeki kiraz kırmızısı etiketler delip geçiyor ve bunun bir Supreme x Levi’s reklamı veya bir havaalanı olabileceğine dair ürkütücü bir his doğuyor. Buck Ellison “Noel Kartı # 2″yi üst sınıf gösterenlerle doldurdu; Diğer yarının nasıl yaşadığına gelince, Chessa Subbiondo bize flaşla aydınlatılmış bir gecede 5 Büyük Spor Ürünleri’nin önünde kesik kot şortlu bir Venüs gibi poz veren bir Instagram yıldızı ve arkasında garip, huşuya kapılmış bir çocuk veriyor. içkisini döker. Fotoğrafın yarattığı arzulu dünya budur.

Gösterideki tüm sanatçılar kendilerini fotoğrafçı olarak tanımlamıyor. Herkesin ve annesinin cebinde 12 megapiksel dijital fotoğraf makinesi varken, fotoğrafçılık bir meslek değil, bir tercihtir: “O halde fotoğrafçılık.” TRAVIS DIEHL