Evet, Yuja Wang bir tekrar yaptı.
Rachmaninoff’un baş döndürücü derecede zor piyano konçertolarının dördünü ve “Paganini’nin Rhapsody on a Theme” adlı eserini elektrik ustalığıyla çaldıktan sonra – “hayatta bir kez” ifadesinin icat edildiği türden bir başarı – affedilebilirdi kapalı gişe bir Carnegie Hall’un ayakta alkışlanmasını kabul ettiğin, o iki buçuk saatlik müziğin kendi adına konuşmasına izin verdiğin ve köpük banyosu yapmak için eve gittiğin için.
Ancak bu, yazdığı programlar kadar sonrasında gelenlerle de ünlü bir süperstar sanatçı. 2018’de Carnegie’de alkış dalgalarına yedi bis ile karşılık verdi. Birkaç hafta önce New York Filarmoni Orkestrası ile sahneye çıktıktan sonra en az üç kez klavyeye geri döndü.
Cumartesi günü seyirciler, Wang’ın Philadelphia Orkestrası ve Yannick Nézet-Séguin ile yaptığı onca şeyden sonra tekrar piyanonun başına oturup Gluck’un “Orfeo ed Euridice”inden “Dance of the Blessed Spirits”i çalarken sustu. ” Ellerinde Rachmaninoff’un en yoğun, en vahşi havai fişeklerinin altında yatanla aynı tazeliğe ve şefkatli berraklığa sahipti.
Programın sonunda Üçüncü Konçerto’nun son gösterişi boyunca sakince göz kamaştıran ne yüzünde ne de müzik yapımında hiç ter dökmemişe benziyordu.
Bu puanların engin taleplerine hem netlik hem de şiir getirdi. Ağır oynadı ama gösterişli değil, duygulu ama schmaltz değil. Dokunuşu kesinlikle sert olabilir, ancak tek bir nota bile sert veya aşırı derecede ağır değildi; hakim tarzı neşeli, bu yüzden konser art arda beş dilim çikolatalı kek yemek gibi gelmedi. Çalışmanın sancılı doruk noktası olan “Rhapsody”nin 18. varyasyonunda kaslarını artırmadan önce ağırbaşlı ve hülyalı bir şekilde başladı. Ancak orkestra devreye girdiğinde, ki bu noktada pek çok piyanist vurmaya başladı, çekiçle vurmayı reddetti.
Bu çok uzun yolda kendi kendine ilerlediği hissini de vermiyordu. Beş arayla – iki duraklama, iki tam ara ve seyircilerdeki tıbbi bir acil durumun teşvik ettiği ve açılış bölümü olan İkinci Konçerto’yu son bölüm başladıktan hemen sonra kesintiye uğratan uzun, doğaçlama bir duraklama – konser yaklaşık dört buçuk saat sürdü. .
Programın yanında geçen yüzyılın repertuarının mihenk taşları olan İkinci ve Üçüncü konçertolar yer alıyordu ve ayrıca genç First; değişken, büyük bant çekimli Dördüncü; ve şakacı sürekli değişen “Rhapsody”. Bu beş parçanın kompozisyonu ve revizyonu, 1890’ların başından 1940’ların başına kadar, Rachmaninoff’un kariyerinin neredeyse başından sonuna kadar uzanıyordu. (150 yıl önce, bu Nisan’da doğdu.) Ama hepsi onun kusursuz damgasını paylaşıyor: görkemli duygusallık, yükselen genişlemeler, huzursuz ritmik değişimler ve tabii ki, piyanodaki şiddetli enerji ve samimi yansımanın birbirini takip etmesi.
Wang, hızlı parmak işi ve fortissimo akorlarında güç ve doğrulukla ve aynı derecede önemli olan, soğuk anlarda sabır ve zarafetle bu dönüşümde çeviktir. İkinci Konçerto’nun orta bölümünün sonundaki yumuşacık akorları sessizce yerine oturdu ve o parçanın bitiş boğuşmasından önce gölge gibi ama ışık saçıyordu.
Üçüncü Konçerto’nun sonlarına doğru son dalıştan önce, piyano son bir kez kendi içine kısa bir bakış atar. Wang bu pasajı zarif ayrıntılarla şekillendirdi: ilk iki akor yumuşak, sonraki aniden daha yüksek ve şaşırtıcı derecede sert – tüm konser boyunca böyle solo anlarda sesinden daha sert – cümlenin geri kalanı sisler içinde kaybolmadan önce. Bu bir avuç önlem, bütün bir durumu ve kişiliği resmetti: savunmasız, güçlü, araştıran ama kaybolmamış. Ardından gelen parlak koşular ve oktavlar kadar akılda kalıcıydı.
Programın ilk bloğu, İkinci ve Birinci konçertolar, olayın önemine dair bazı gerginlikleri silkelemekten ibaret olabilirdi. Sebep ne olursa olsun, Nézet-Séguin ve bu orkestra arasında, Dördüncü Konçerto ve “Rhapsody”nin prömiyerini yapan ve sonunda bu parçaların beşini de onunla birlikte kaydeden Rachmaninoff’a tarihsel bir iddiası olan bu orkestra arasında işitsel olarak doğru teçhizatı bulma duygusu vardı. solist olarak.
İkinci Konçerto’nun açılış hareketi Cumartesi günü kararsızdı ve dengeler bozulmuş gibiydi: Gürden daha az zengin olan yaylılar rüzgarları ve genellikle Wang’ı bastırdı. Rubato çizgiyi esnetti ama herkes her zaman aynı yönde esniyordu. Rüzgar soloları, değerli olma noktasına kadar aşırı bakımlı hissettirdi.
Ancak işler yavaş yavaş düzeldi. Kıyamet fırtınası bulutları, Dördüncü Konçerto’nun ilk bölümünde piyano hattının altında karamsar bir şekilde toplandı. Ve Dördüncü’nün ardından gelen “Rhapsody” ile topluluk, ülkü Rachmaninoff’un sesini benimsemişti: ışıltılı ve görkemli.
Philadelphian’lar, “Rhapsody”deki amansız Dies Irae’nin görünüşünün yanardöner orkestrasyonunda adeta kedi gibiydiler. Üçüncü Konçerto’nun ilk bölümündeki ürpertici bir sessizlik, Wang’ın en soluk akorlarla yumuşak ayak sesleri çıkardığı bir kar gibiydi. İkinci bölümde, başlangıçtaki rüzgarlar tüm gün olduğu kadar esnek ve doğal geliyordu ve orkestra artık Wang’ın repliklerini son ölçülere giden yarışta boğmak yerine yukarı doğru süpürüyor gibiydi.
Bu doruğa ulaşan hamle, Wang’ın en iyi çalışmasının hafif ışıltısına sahipti. Konser, performanslarının bir başka belirleyici özelliğini de, belki de her zamankinden daha iyi gösterdi: gösterişli kıyafetler.
Birçoğu. Tipik çok yüksek topuklu ayakkabılarının yanı sıra, beş parçanın her biri için farklı bir elbise giydi, dar kesim ve kırmızı, fildişi, yeşil ve gümüş renklerde parıldayan kumaş – ve en ölümsüz olanı, “Rhapsody” çifti için eflatun bir mini elbise. köpüklü deniz salyangozu bacak ısıtıcıları ile. (Ne yazık ki, encore için kostüm değişikliği olmadı. Bir dahaki sefere!)
10 ya da 15 yıl önce Wang’ın kıyafet seçimlerini karşılayan tartışma şimdi çok şükür sessizleşmişken, Cumartesi günü bu temelde neşeli işler için uygun ortaklar olan bu seçimlerin neşesine konsantre olabiliriz. Bu düzeydeki ustalık, bu büyüleyici malzemedeki ustalık, tanıklık etmek için yükseliyor – bu yüzden, bunca saatten sonra bile, sonunda coşkulu bir hafiflik hissettim. Gördüğüm birçok kişi gibi ben de koridorda sürüklendim ve gülümsememi engelleyemeden sokağa çıktım.
Yuja Wang ve Philadelphia Orkestrası
Cumartesi günü Manhattan’daki Carnegie Hall’da sahne aldı.
