Piyasada bu kadar çok Çehov uyarlaması varken, Dramatists Guild’in oyun yazarlarından üyelik koşulu olarak onları dışarı çıkarmasını isteyip istemediğini merak etmek doğru.
Öyleyse, görünüşe göre önerilen kaynak “Martı” – “Kiraz Bahçesi”, “Üç Kız Kardeş” ve “Vanya Amca” nın birleşiminden daha sık görünüyor. Aşkın ve tiyatronun umutsuzluğuyla ilgili 1896 trajikomedisi, genellikle bubi tuzaklı tek bir pakette bir sürü saygı ve sahtekarlık başlattı.
Uyarlamaların çoğunun tutmaması önemli değil; açılış gecesinden bu yana, “Boğulan Karga”, “Stupid ____ Bird”, “A Seagull in the Hamptons” ve hatta “The Notebook of Trigorin”, Tennessee Williams’ın 1981 bıçaklaması hakkında çok az şey duyuldu. Önemli olan, en azından şovu satmak söz konusu olduğunda, klasik bir başlığın çağdaş bir duyarlılıkla karıştırılmasıdır, böylece troykalar ve patronimler spor arabalara dönüşür ve açık sözlüdür.
Bu tekrarlamalara yaklaşırken sorulacak ilk soru şudur: Kaynağını bilmiyorsanız, bunların bir anlamı var mı? İkinci soru şudur: Eğer eklerseniz herhangi bir değer katarlar mı?
Salı günü Pershing Square Signature Center’da açılan New Group prodüksiyonunda Thomas Bradshaw’ın reenkarnasyon çekilişlerine katılımı “Martı/Woodstock, NY”, ilk çıtayı belki de bir ayakla geride bırakıyor. Hikayeyi 19. yüzyıldan kalma bir Rus malikanesinden 21. yüzyıldan kalma bir Catskills yerleşkesine taşımak mantıklı ve Chekhov’un gösterişli, şımarık, aşık karakterleri The New York Times’da soya sütü, Prada spor ayakkabılar ve tavalar dünyasında aşağı yukarı evlerindeler. .
Bu Bahar NYC Tiyatro, Müzik ve Dans hakkında daha fazlası
- Müzikal Canlanmalar: Müzikallerdeki en kötü karakterler neden en iyi melodileri alır? Eleştirmenimiz, yaklaşan canlandırmalarda, hem gerçek hem de efsanevi dünya liderlerinin hak etmeyebilecekleri bir imaj makyajı yaptıklarını yazıyor.
- Yükselen Yıldızlar :Bir oyun yazarına dönüşen bu aktörlerin hepsi, önümüzdeki aylarda New York’ta gösterime girecek olan bu dört gösteriyi yaratırken hayatlarının anılarını ve anlamlarını ortaya çıkarıyor.
- Gustavo Dudamel: New York Filarmoni’nin yeni müzik direktörü, Mayıs ayında Mahler’in Dokuzuncu Senfonisini yönetecek. Şehirdeki en sıcak biletlerden biri olacak.
Çoğunlukla İngilizce ses benzerleriyle yeniden adlandırılan bu karakterler, orijinal 10’un yaptığı gibi hemen hemen takımyıldız oluşturuyor. (Görünüşe göre sitedeki bazı işçiler kovuldu.) Parker Posey’nin canlandırdığı Kuzey Yıldızları Irene, “ünlü ünlü değil, tiyatro ünlüsü” olan, orta derecede başarılı ve aşırı derecede kendi kendine yeten bir aktris. Eski indie “it girl” Posey, bir Tony kazanmış ama hafif bir samimiyetle “Başka bir taneye ihtiyacım var” diyebilen bir kadını mükemmel bir şekilde canlandırıyor.
Irene, sevgilisi orta düzey romancı William (Ato Essandoh) ile birlikte hasta arkadaşı Samuel (David Cale) ve hassas ama yeteneksiz oğlu Kevin’i (Nat Wolff) ziyaret etmek için şehirden döner. Kevin, toplanan şirkete sunmayı planladığı oyunda rol alan komşu kızı Nina’ya (Aleyse Shannon) aşıktır. Ancak Nina, William’a aşıkken, başka bir aile üyesi olan Sasha (Hari Nef), Kevin’e aşıktır.
Daha fazla sevgi üçgeni ve dörtgeni vardır ve bunlar Bradshaw’ın metni kuvvetlice kırparak her zaman net bir şekilde haritasını çıkarmaz. (Yine de, Scott Elliott’ın prodüksiyonu 2 saat 35 dakika sürdüğü için biraz tuhaf.) Ama işin aslını anlıyorsunuz: Herkes sahip olamayacağı birini ister ve ayrıcalık hoşnutsuzluk doğurur.
Bradshaw’ın “Seagull” filminin de bu tür uyarlamalar için ikinci testi geçip geçmediği – yeni sürüm, orijinalin sunduklarının ötesinde herhangi bir değer katıyor mu? – ilk etapta çalışmasına hayran olup olmamanıza bağlı olabilir. Onun tiyatro türünün, sonuç olarak “öfkelenmiş” olsalar bile izleyicilerden “kendi tepkilerini sorgulamalarını” istemekle ilgili olduğunu söyledi. Bunu, ensest, pornografi, skatoloji ve sadomazoşizmi genellikle açıkça tasvir eden “Yerine Getirme”, “Yakınlık” ve “Yakma” gibi oyunlarda sadakatle yaptı.
“Martı”sında da bundan çok var. Kevin’in gülünç oyunu – Çehov’da aşırı gazlı bir sembolist fantezi – burada kelimenin tam anlamıyla gazlı, çünkü Nina toplum içinde osurmanın erdemlerini yüceltiyor. Seyirci üyelerinden “en son mastürbasyon deneyimlerini” paylaşmalarını istediğinde, en iyi yanıtı kendisininkini izleme şansıyla ödüllendirdiğinde doruk noktası gelir. Bir Bradshaw oyunu için alışılmadık bir incelikle, bu bir perdenin arkasındaki küvette sahnelenir.
Ama çoğunlukla Çehov’un karakterlerinin kötü davranışlarını müstehcenlik yerine küstahlık olarak tercüme ediyor. Orijinal “Martı”nın ünlü açılış salvosunu ele alalım; bu salvoda Maşa’ya kendisini seven zavallı öğretmen Medvedenko neden tamamen siyah giyindiğini soruyor. Onun acıklı derecede komik yanıtı – “Hayatım için yas tutuyorum” – şimdi adıyla Sasha, yeniden vaftiz edilen Mark’a (Patrick Foley) “en azından kıyafetlerimi Walmart’tan almıyorum” dediğinde, yalnızca iğrenç bir şeye dönüşür. ”
Oyun, tüm kedicikliği ve gaddarlığıyla zaman zaman “Kötü Kızlar Kampa Gidiyor” gibi geliyorsa, alçaklığın nereden geldiği her zaman net değildir. Sasha veya Irene, cömert müstehcenlik yığınlarıyla sık sık yaptıkları gibi birini yere indirdiklerinde, Nef ve Posey bize ince bir şekilde hakaretlerle çoğunlukla kendi kendilerine ilaç verdiklerini gösteriyor.
Ancak diğer zamanlarda, hıncın arkasında hiç kimse ya da belki de sadece popüler ama her zaman paniğe kapılan Bradshaw varmış gibi görünüyor. Diyalog telaşında gelişigüzel bir şekilde yana kaydırılan kutsalların adlarının çoğunlukla teatral olması tesadüf değil: Arthur Miller, Tracy Letts, “How I Learned to Drive”, Terrence McNally, Nora Ephron ve Janet McTeer “tamamı kadınlardan oluşan bir ‘True’da. Batı.’”
Baltaları taşlamak komik olabilir ve birkaç kez kendimi toplum içinde kahkahalar atarken yakaladım, sonra özel olarak pişman oldum. Muhtemelen Bradshaw’ın bizi istediği yer burası olsa da, kolay kahkahalar gerçekten katma değer sağlamıyor; zamanla, daha eksiltici olurlar.
Ama sonra iki şey olur.
Birincisi, Nina (çift ırklı) ve William (çok ırklı) kimliğin arka planlarını ve hırslarını etkileme şeklini keşfederken, oyun yeni bir sorgulama hattı açıyor. William, “Irklar arası çocuklar, bir gün üzgün, parçalanmış ülkemizi birbirine bağlayacak yapıştırıcıdır” diyor. Nina buna cilveli bir şekilde yanıt verir, “Bilmiyorum. Bence Siyahlar birbirine bağlı kalmalı.
Bu, orijinali geliştiren, tanıdık bir ilişkiye farklı bir boyut kazandıran türden bir değişikliktir.
Ve ikinci yarısında oyun yeniden değişir. Çehov’u yağmalamak ve hatta üzerine inşa etmek yerine, yazılarının muazzam derinliğine çekilir ve en azından ara sıra “Martı” haline gelir. Irene’in oğlunun yaralarını her iki anlamda da sardığı hassas sahne -kendini öldürmeye çalışmıştır- her zaman olduğu gibi işliyor, PS 122’ye bir konuşma yolu gerektirse de. tombala yerine kaba Scrabble, evvel yine başarısız olmaz.
Yine de, alaka düzeyi artırılmış birkaç dakikalık kapsamlı ve çoğu zaman verimsiz bir güncelleme zahmetine değip değmeyeceğini merak ediyorum. Bu kadro standart baskıyı kaldıramaz mıydı? Ve kaba metin ve dur-kalk yönünün neden olduğu sahneleme süreleri olmadan daha sorunsuz bir şekilde başardınız mı? (Ama Qween Jean’in muhteşem çağdaş kıyafetlerini saklayın.)
Bir sendika şartını yerine getirmedikçe, oyun yazarlarının Çehov’u yankesicilik yapmaya devam etmeleri için hiçbir neden yok. Gerçi yazarken şunu fark ediyorum: Zaten hepimizin yaptığı da bu.
Martı/Woodstock, NY
9 Nisan’a kadar Manhattan’daki Pershing Square Signature Center’da; thenewgroup.org. Süre: 2 saat 35 dakika.
