Matt Ruskin’in “Boston Strangler”ının ruhsuz bir olay olduğunu tahmin etmek için yaya başlığından öteye bakmanıza gerek yok. Bu başlık, bir teslimiyet iç çekişi, hiçbir şeyim yok iniltisi, filmin yıldızlarına karşı soğuk bir omuz. Görünüşe göre, kesin bir makaleyi bile garanti etmiyor.
Keira Knightley, Carrie Coon ve Chris Cooper da dahil olmak üzere bu yıldızlar, 1960’ların kötü şöhretli cinayetlerinden ilham alan gerçek bir suç hikayesiyle bu zahmetli yolculuğa imza attıklarında muhtemelen daha iyisini bekliyorlardı. Knightley, ilk üç cinayet arasındaki noktaları birleştiren ve Boston cinayet masası dedektiflerini utandırarak (isteksiz de olsa) işlerini yapmaları için utandıran, daha canlı bir ritmi olan hırslı bir yaşam tarzı muhabiri Loretta McLaughlin’i canlandırıyor.
Rol, önceki dönemlere her zaman sorunsuz bir şekilde uyum sağlayabilen Knightley için mükemmel. Ancak Ruskin’in soluk, duygusuz senaryosu – bir düzineden fazla cinayetle ilgili bir film için şok edici derecede kansız – karaktere tek bir inandırıcı ilişki vermiyor. Sessiz çocukları veya filmin kenarlarında titreşen destekleyici kocası (Morgan Spector) ile değil, evcillik sembolleri reddedildi. Ölü kadınları “hiç kimse” olarak gören ve McLaughlin’in tost makinesi incelemelerine geri dönmesini isteyen huysuz patronu (Cooper) ile de. Ve McLaughlin’in dedektiflik ortağı olan daha anlayışlı gazeteci (Coon) ile değil.
Filmin dönemin cinsiyetçiliğine yönelik uyuşuk jestlerine rağmen – satışları artırmak için imza satırlarına kadın resimleri ekleniyor – “Boston Strangler” kasvetli, acı verici bir şekilde stilize edilmiş bir slogan. Korkmuş kadınlar Arnavut kaldırımlı sokaklarda koşuşturuyor; görünmeyen köpekler gece havlar. İştah açıcı olmayan grimsi yeşil bir çamurla yıkanan film, ciddiyeti hedefler ve safraya yerleşir. Gerçek McLaughlin büyüleyici, öncü bir haber kaynağıydı; onu burada bulman pek mümkün değil.
Boston Boğazlayıcısı
Pozlanmış cesetler ve hastalıklı ciltler için R olarak derecelendirildi. Süre: 1 saat 47 dakika. Hulu’da izleyin.
