Leslie Feist, yeni albümü “Multitudes”tan “Forever Before”da “Korku… korkusuz… ah korku… korkusuzluk” diyor. Arkasında distorsiyon belirirken, kendini fısıltılı bir koroya seslendiriyor: huzursuzluğun gölgelediği sükunet.
47 yaşındaki Feist, “Sonsuza Kadar Önce”de yeni bir başlangıç ve ömür boyu sürecek bir bağlılık üzerine kafa yoruyor: “Sonsuza kadar başlaması için neyin bitmesi gerekiyor,” diye şarkı söylüyor. Bu taahhüt, 2019’da kızı Tihui’yi evlat edindiğinde verdiği taahhüt. Şarkı, “Tam orada uyuyor” diye bitiyor. Bu, albümün zor zamanlarda pek çok, bazen geçici, güvence anlarından biridir.
Feist, alelade, calypso-tinged “The Redwing”de albüm için bir tür inanç sunuyor: hem şarkı hem de kuş cıvıltısı, doğrudan doğadan, gerçeğin parıltıları. Ve albümü sonlandıran “Song for Sad Friends”te Feist, arkadaşlarına asla üzülmemelerini söylemeye tenezzül etmeyeceğine dair güvence veriyor. “İşler kötü dostlarım,” diye katılıyor; bu kadar anlayışlı olmalarına seviniyor. Ancak bu farkındalığın felç edici olması gerekmez. Çok parçalı stüdyo armonisinde “Dayanıyor ama dayanmıyor,” diye şarkı söylüyor, “Ve buradan, gerçekten başlayabiliriz.”
“Multitudes”, Feist’in altıncı stüdyo albümü ve hem incelik hem de etki içeriyor. Aynı anda onun en samimi sesi ve en iddialı şarkıları. Parçaların çoğu, ASMR’ye yaklaşabilen kısık, yakın mikrofonlu baladlardır – bu, Feist’in titrek, neredeyse ağırlıksız sesi için idealdir, genellikle yalnızca naylon telli bir akustik gitarın, bazen tamamen bir cappella’nın eşlik ettiği. Pandemi dönemi şarkı yazarlığının eve bağlı, küçük ölçekli sesi ve yeni bir ebeveynin görevleri, “Multtitudes” un sesinde faktörler olabilir.
Albümün karmaşık prodüksiyonu – Feist ve menajeri Robbie Lackritz tarafından – isteğe göre arka vokalleri, yaylı çalgıları, nefesli çalgıları veya ince elektronikleri çağırabilir ve çağırabilir; mikslerde çok fazla stüdyo sürrealizmi var. Yine de şeffaflık hüküm sürüyor, gerçek veya sanal.
“Kalabalık” ninnilere bağlı kalmaz. Arada bir – albümün doğanın gücünü kutlayan, ezici, sapan açılış parçası “In Lightning” ile başlayarak – müzik yüksek sesle, vurmalı ve inatçı bir şekilde patlıyor. Bir noktada “Yıldırımda” çarpık bir yarı Kelt halk dansına, coşkulu bir ara söze dönüşür.
Geometri, yaratma ve kendini keşfetmeye dair mistik bir fantazi olan “I Take All of My Rings Off” akustik salon müziğinden devasa elektronikaya dönüşüyor. Ve David Bowie’nin “Kahramanları”na gönderme yapan iki akor üzerinde gümbür gümbür davulları ve keskin bir yaylı düzenlemeyi bir araya getiren “Borrow Trouble”da Feist tam teşekküllü, tamamen beklenmedik çığlıklar atıyor – “Bela! Bela!” Yine de aynı zamanda, çok kanallı tatlı armonilerle, “Vermeniz gereken her şeyi alacağım,” diye yemin ediyor. Daha yardımsever veya bölünmüş ne olabilir?
Feist, albüm çıkışlarını asla aceleye getirmedi. Her biri hem kendi ses alemini hem de kişisel bir dönüm noktasını temsil ediyor. 2017’de çıkan önceki albümü “Pleasure”, bir ayrılığın ardından gelen dağınıklığın kasıtlı olarak ham, tıslayan, lo-fi bir anlık görüntüsüydü. Altı yıl sonra “Kalabalıklar” daha rafine bir dünyadan: dengeli ve bozulmamış, düşünceli ve titiz, titizlikle düşünülmüş ancak genellikle gizemli.
Feist, son şarkılarında bir kez daha aşkın ne anlama geldiğini yeniden düşünüyor. “Sevdiğimiz Kişiyi Sevmek” ve “Açıkta Saklanmak”ta sessizce insan bağlantısının sınırları ve olasılıkları üzerine kafa yoruyor. Ardından, ayrıntılı bir koro fantazisi olan “Of Womankind”da evrensel kadın dayanışmasını kapsayacak şekilde sevgisini genişletiyor. Şarkı, “Akıllı olun, kadınsı olun” gibi iyi huylu, sallanan bir nakaratla “Geceleri sarılmak biber gazı / Arabalarımızın altını kontrol ederiz” gibi bazı kadınların günlük gerçekleriyle yan yana geliyor.
Yeni albümde Feist ayrıca anılarla boğuşuyor, ölümlülük üzerine kafa yoruyor ve kızının yaşayacağı gezegenin geleceği hakkında merak ediyor. Tüm bu temalar “Become the Earth”te birleşiyor. Mütevazı bir vals olarak başlar – akustik gitar, pizzicato çello – Feist ölüm gerçeği hakkında kıvranırken, sonunda “hepimiz dünya oluruz.” Ortada, sesini a capella armonilerine abartılı bir şekilde ekleyerek “malzemenin olması gerektiği gibi tozdan toza” ve aynı zamanda plastik kirliliği hakkında şarkı söylüyor. Üst üste binen koral üzerine koral katmanları; mutlak sonları düşünürken birinin “beni sevmeye devam etmesini” diliyor.
Empati, özlem, şefkat, inanç, kabul ve belirsizlik muhteşem bir karışım oluşturur. O şarkıda ve albüm boyunca Feist, hepsini dikkatlice ve doğaüstü bir zarafetle çağırıyor.
Feist
“Kalabalık”
(Interskop)
