Kahramanmaraş merkezli zelzelelerin akabinde Hatay’a giden ve kurtarma çalışmalarına katılan VavaCars Fatih Karagümrük’ün Özbek futbolcusu Otabek Shukurov, bir Müslüman olarak yaşanan durum karşısında kayıtsız kalamadığını ve hiç düşünmeden sarsıntı bölgesine gittiğini söyledi.
Hatay’a gittiğini kimseye söylemeyen, Özbekistan’dan gelen kurtarma gruplarının yeleklerinden giyerek enkazlarda çalışan Shukurov, İstanbul’a döndükten sonra bunu kulüp yetkilileriyle paylaştı. Fatih Karagümrük’ün bağlantı takımı, Özbek oyuncunun enkaz bölgesindeki kurtarma çalışmalarından görüntü yayımlayarak kendisine teşekkür etti. Bu görüntü toplumsal medyada da büyük beğeni kazandı.
Türkiye halkına başsağlığı dileyerek kelamlarına başlayan Shukurov, çok üzgün olduğunu belirtti. Zelzelelerin akabinde internette imgeleri izlediğini ve herkesin bölgeye yardım gönderdiğini söyleyen Özbek futbolcu, “Ben bir Müslüman olarak bu türlü bir durumda oturup bekleyemezdim. Bu duruma olağan bir biçimde bakamazdım. Sıradan bir durum değildi ve bunu Allah için yapmam lazımdı. Bunu yapmam gereken bir vazife olarak gördüm. Bu türlü bir durumda dışarıdan bakamazdım” tabirlerini kullandı.
“TANIMASINLAR DİYE BU TÜRLÜ GİYİNDİM”
Takıma verilen izinde Hatay’a gittiğini belirten Shukurov, şöyle konuştu:
“İstanbul’dan akşama yanlışsız arkadaşımla yola çıktık ve oradaki vaziyeti öğrenmek için Özbekistan Başkonsolosluğuyla irtibat kurdum. Özbekistan Büyükelçiliğinin orada yardım ettiğini ve çadır kurduğunu biliyordum. Onlarla daima temas halindeydim. Yaptığımın hakikat olup olmadığını bilmediğim için kulübe haber vermedim. Tahminen müsaade vermeyebilirler diye düşündüm. Oraya gittiğimi çok bireye de göstermedim ve yayınlamak istememiştim. Gittiğimde oradaki kurtarma gruplarının kıyafetlerinden giyip, maske taktım. Başımda da başlık vardı. Tanımasınlar diye bu türlü giyindim.”
“GİTTİĞİM AN ŞOK GEÇİRDİM”
Özbekistan Cumhurbaşkanı Şevket Mirziyoyev’in zelzelenin birinci gününde 100 kişilik kurtarma grubu, 100 kişilik de içinde hekimlerin bulunduğu askeri grup gönderdiğini hatırlatan Shukurov, “Ben gidip kendileriyle görüştüm ve durumu kendi gözümle gördüm. Cumhurbaşkanımız, gittiğim gün 5. uçağı göndermişti. Besin materyalleri, hastalar için materyaller ve kıyafetler benim gittiğim gün gelmişti. Gece İstanbul’dan yola çıktık, sabah Hatay’a vardık. Oradaki elçilik vazifelileri, askerler ve kurtarma gruplarıyla görüşüp, bilgi aldım. Özbek arkadaşlarım da yemek yapıp dağıtıyorlardı. Onlarla da konuşup vaziyeti öğrendim” halinde konuştu.
Bölgeye gittiği andaki hislerini da aktaran Otabek Shukurov, “Gittiğim an şok geçirdim. Düşünün, 100 kilometre geride hayat devam ediyor, 100 kilometre gittiğinizde hayat durmuş üzereydi. Çok makûs bir durumdu ve gördüğümde kendime gelemedim. Hatay’a gittiğim birinci saatte şok geçirdim. Bölgeye bir arkadaşımla gittim. Sabah birinci olarak depremzedeler için pilav yaptım, sonra da kurtarma takımlarının yanına gittim. Bir canlı kurtarmak için caddenin içinde gezdim” tabirlerini kullandı.
“TAM MANASIYLA KIYAMET GİBİYDİ”
Deprem bölgesinde çabucak her enkazın başında, “Burada abim yatıyor, burada kızım var.” diyen vatandaşların olduğunu söyleyen Otabek Shukurov, şöyle konuştu:
“Bu durumu kolay kolay anlatamıyorum. Ben bunları görünce enkazda kurtarmalara yardım ettim. Birinci gün sabah namazında kurtarma çalışmalarına başladık, saat 16.00’ya kadar canlı kimseyi kurtaramadık. Sonrasında bir enkazda anne ve çocuğu kalmış. Yerini de tanım etmişler. Bizim kurtarma takımımız onu kurtarmak için çalışıyordu. Bir hayat kurtarmak için ben de yardıma gittim ve çalıştım. Kurtarma takımlarının kıyafetlerinden giydiğim için kimse bana ‘Sen kimsin, çık buradan’ demedi. Kurtarma takımından olduğumu düşündüler. Ben de yardıma devam ettim. Oradan birini canlı çıkarmayı çok istedim. Tam manasıyla kıyamet üzereydi. Sonrasında bir ses geliyor, ‘canlı var’ diyorlar ve 1 dakika bile kıymetli hale geliyordu.”
“TAŞI KIRDIM VE ÇOCUĞU ÇIKARDIK”
Kurtarma çalışmalarında enkazdan canlı birisinin çıkması için çok çalıştıklarını da söyleyen Shukurov, şöyle devam etti:
“O akşama gerçek başında çalıştığımız enkazda anne ve çocuğun cansız vücudunu aldık. Konuşamadım. Dilimi kaybettim diyebilirim. Akşama kadar çalıştık lakin cansız vücutlarının çıkması çok ağır geldi. Sonrasında yemek yapılan yere dönerken bir enkazda 8 ve 15 yaşlarında iki çocuk olduğunu duyduk. 8 yaşındaki çocuğu bir kişi, ‘Allah-u Ekber’ diyerek kucağında taşıyordu. Şok durumundaydım. Sonra ağabeyinin de olduğunu söylediler ve ben de gerisinden koştum. Spor yapmanın yararını orada gördüm ve 15 yaşındaki çocuğu kurtardık. Ayağında taş vardı ve taşı kaldırdık. Gözü biraz açıktı. Taşları çıkardıktan sonra çocuğu da çıkardık. Sonra kendi kendime, ‘Allah beni boşuna buraya çağırmamış. En azından 1 çocuğa yardımcı oldum’ dedim. Kampa geri dönerken bir anda oldu. Oradaki kurtarma takımlarını tanımıyordum. Çocuğu kurtarmaya çalışıyorlardı. Elleriyle kazımışlar orayı. Orada bir demir verdiler bana. Demirle duvarı kırdım ve çocuğun ayağında taş vardı. Taşı kaldırdım ve çocuğu çıkardık. Biz onu aldık ve tabiplere verdik. Anne ve babası ağlıyordu, biz onlardan daha çok ağladık.” (AA)
KAYNAK : Sözcü
