The Last of Us 1. Sezon 6. Bölüm: The Ties That Bind

1. Sezon 6. Bölüm: “Kin”

Eski western filmlerinde, yaşlanan kovboylar ve Silahşorlar bazen serseri hayattan vazgeçip yerleşebilecekleri bir çiftlik satın almaktan – kimseyi rahatsız etmeden ve rahatsız edilmeden gitmekten bahsederlerdi. Bu haftaki “The Last of Us”ta Joel ve Ellie, bölümün oldukça büyük bir kısmını tıpkı o batılı kahramanlar gibi ata binerek, silahlarla ateş ederek ve düşmanlarla yüzleşerek geçiriyorlar. Ateşböcekleri kordiseps enfeksiyonuna bir çare bulduktan sonra hayatlarının nasıl olabileceği hakkında konuşmak için de zaman bulurlar. Ve yeterince mühlet, Joel’in kendisi için hayal ettiği ilk şey eski bir çiftlik evinde yaşamak ve koyun yetiştirmektir – Ellie’ye anlamlı bir şekilde “sessiz ve kendilerine söyleneni yapan” dediği koyunlardır.

Bu sezonun ikinci yarısına geçerken ve Joel’in Ellie’yi Ateşböceklerine teslim edeceği ve insanlığı kurtarabileceği noktaya yaklaştığımızda, bu ikisinin bundan sonra ne olacağını düşünmeye başlaması çok doğal. Ve bu düşmüş dünyayı yeterince görmüş olan Joel’in her şeyden ve herkesten kaçmak istemesi mantıklı.

Ancak Ellie’nin deneyimleri daha sınırlıydı. Cordyceps’ten önce hayatı hiç deneyimlememişti. “Normal” bir hayatın nasıl olması gerektiğine dair daha az süre görünüyor. Boston Karantina Bölgesi’ni biliyor – işlevsel ama iç karartıcı. Bill ve Frank’in hayatta kalma vahasına kısa bir bakış attı ama onu asla iş başında görmedi. “Katil Şehir”in dehşetini gördü. Peki kendisi için ne istiyor? Sally Ride olmayı hayal ederdi. Bu, hayatında bir daha bir seçenek olacak mı?

Bu bölümün başında Joel ve Ellie, Wyoming’deki umutları konusunda şüpheleri olan eski bir yerli çift olan Marlon (Graham Greene) ve Florence’ın (Elaine Miles) ücra kulübesini işgal ederler. (Joel batıya gitmenin en iyi yolunu sorduğunda, Marlon “Doğuya git” der.) Ama sonra kahramanlarımız, daha sakin, daha güvenli ve daha sosyal bir yaşam biçimiyle karşılaştıkları Jackson’a kadar giderler.

Ve ne Joel ne de Ellie bunun bir parçası olmak istemiyorlar.

Adil olmak gerekirse, Jackson’a vardıklarında oldukça stresli hissediyorlar. Marlon ve Florence onları, Wyoming’in bir ölüm tuzağı olacağı konusunda uyardı, her büyük şehir enfekte insanlarla dolup taşıyor ve vahşi doğa cesetlerle dolu. Yolda karşılaştıkları Jackson elçileri bile başlangıçta at sırtında etraflarını sarar ve hırlayan bir köpeğin hasta olup olmadıklarını anlamak için onları koklamasına izin verir. (Tazı Ellie’ye yaklaşırken Joel korkmuş görünüyor, testi geçip geçemeyeceğinden emin değil.)

Sonra Jackson’ın devasa ahşap kapılarının arkasına alınırlar ve içeride bir tür ütopya bulurlar. Yakındaki bir hidroelektrik barajı sayesinde bölge sakinlerinin elektriği var. Kanalizasyon sistemine sahipler. Sebze yetiştiriyorlar ve hayvancılık yapıyorlar. Kaç evleri, yılbaşı ağaçları, sinema geceleri var. (Joel ve Ellie’nin kaldığı süre boyunca, toplum merkezi 1977 Neil Simon komedisi “The Goodbye Girl”ü gösteriyor. Hey, son zamanlarda bir film bir filmdir.)

Jackson’ın ayrıca Joel’in Ateşböcekleri’nden ayrılan ve yeni karısı Maria (Rutina Wesley) ile yerleşen erkek kardeşi Tommy vardır. Maria, Ellie’yi -tamamen pejmürde ve hırpani- görür görmez annelik içgüdüsü devreye girer. Ellie’ye ihtiyacı olan birkaç şeyi verir: “patlıcan” renginde bir kışlık palto, adet kabı ve saç traşı. (Maria: “Saçını kim kesiyor?” Ellie: “Birinci sınıf kuaförler.”)

Ayrıca Omaha’da Bölge Savcısı Yardımcısı olarak geçirdiği yıllardan doğan Ellie’ye tavsiyelerde bulunuyor. “Kime güvendiğinize dikkat edin” diyor. Maria, Tommy’nin ona yolda geçirdikleri zaman hakkında anlattıklarına dayanarak Joel’in nasıl biri olduğunu bildiğini düşünüyor. Ellie’nin cevabı? “Belki de Tommy’den daha zekiyimdir.”

İki bölüm önce Joel tarafından alaycı bir şekilde “marangoz” olarak tanımlanan Tommy’ye gelince, erkek kardeşini gördüğü için hem mutlu hem de temkinli görünüyor. Joel’in, Jackson’ın hayatta kalmaya yönelik komünist “paylaş ve aynı şekilde paylaş” yaklaşımına gözlerini devirmesine pek hevesli değil. (Joel, bu tür bir yaşamın onlara göre olmadığını öne sürdüğünde, Tommy, “Başka yollar da vardı, biz onlarda pek iyi değildik” diye yanıt verir.) Ancak Joel, Ellie’nin gerçekte kim olduğunu ve görevinin ne olduğunu açıkladığında – ve yaşlandıkça üstünlüğünü ve tepki verme süresini kaybettiğini hissettiğini ekliyor – Tommy, Ellie’ye Eastern Colorado Üniversitesi’ndeki Firefly yerleşkesine kadar eşlik etme işini devralmayı kabul ediyor.

Bu planı duyan Ellie paniğe kapılır. Dünya düzeldikten sonra nasıl bir hayat sürmek istediğini tam olarak bilmiyor olabilir ama Joel olmadan yaşamaya hazır olmadığını da biliyor. Böylece Joel rahatlar. Tommy ile vedalaşırlar ve her zamankinden daha fazla birbirlerine bağlı hissederek birlikte Colorado’ya giderler. Maria, Ellie’ye biraz Sarah’dan bahsettiği için, Joel gardını indirmeye başlar. Eski dünyadan ve eski işinden bahsediyor. (“Herkes müteahhitleri severdi,” diye ısrar ediyor.) Ellie, Amerika’nın Jackson’daki gibi olup olmadığını sorduğunda, gerçek dünyanın çok daha rekabetçi olduğunu kabul ediyor.

Ama görünüşe göre Joel kendinden şüphe etmekte haklıymış. UEC kampüsünün, grubun Salt Lake City’ye kaçtığına dair göstergelerle birlikte Ateşböceği içermediği ortaya çıktı. Joel ve Ellie yeniden bir araya gelmeden önce, akıncıların dolaştığını görürler ve aceleyle atlarına geri dönmek zorunda kalırlar – ancak Joel, araya girenlerden biriyle savaşırken kırık bir beysbol sopası tarafından bıçaklanmadan önce değil. Tüm bölüm boyunca bir tür göğüs ağrısıyla uğraşıyor. Bu, karnındaki yarayla birleşince onu şehrin varoşlarına düşürür.

İlk bölümde, Joel ve Ellie Boston’dan ayrılırken, dairesindeki radyoda Depeche Mode’un “Never Let Me Down Again” şarkısı çalıyordu ve onun duymadığı bir uyarı geliyordu: Başka bir genç kızı yüzüstü bırakma. Atından düşerken, şarkı yavaşlamış, ruhani bir cover versiyonuyla geri dönüyor. Sanki ötelerden gelen bir ses, şimdi kulağa yalan gibi gelen şarkı sözleriyle Joel ile alay ediyor: “Beni nereye götürdüğünü biliyor / Olmak istediğim yere götürüyor.”

Yan Görevler

• Joel ve Ellie’nin huysuz ihtiyar Marlon ve Florence’la daha fazla zaman geçirememiş olmaları çok kötü, çünkü o ikisi çok eğlenceliydi. Greene (“Dances with Wolves”) ve Miles (“Northern Exposure”) büyük ve küçük ekranın gazileridir ve karakterlerinin birbirlerine karşı boş boş bakmaları harika bir şekilde alaycıdır. Silahlı bir Joel, Marlon’dan haritasında nerede olduklarını göstermesini istediğinde ve homurdandığında, “Cevabın karınınkiyle aynı olsa iyi olur,” diye sorar Marlon, Florence’a, “Ona gerçeği söyledin mi?” Tereddütlü bir tekdüzelikle evet dediğinde, kararsız bir Marlon, “Bana doğruyu mu söylüyorsun?”

• Ellie’nin beyni, kelime oyunları kitabıyla o kadar çarpık ki, aktif bir hidroelektrik santralinin ihtişamına baktığında Joel’e, “Baraj!” (Joel: “Sen Will Livingston değilsin.” Ellie: “Kimsin?”) Ve Joel’in beyni, onun günlük soru yağmuruyla o kadar çarpıtılmış ki, hangi barajdan bahsettikten sonra hemen ekliyor: “Bana sorma. nasıl çalışır.”

• Joel ve Tommy ilk uzun sohbetlerini gerçek bir barda oldukça iyi görünen bir viski içerek yaparlar. Bu beni düşündürdü: Kıyametten önceki kaç tane bozulmamış yiyecek ve içecek ürünü, 20 yıl sonra hala tüketilmemiş olurdu? Dünyada muhtemelen hayatta kalanlara yüzyıllarca yetecek kadar şişelenmiş alkol kaldığından şüpheleniyorum – ama bunu ancak güvenli bir şekilde alabilirlerse.

• Bu bölüm, Henry’nin intiharına bir geri dönüşle başlar ve yine Ellie’nin akıldan çıkmayan tepkisinin sesini içerir: Bir nefes alma ve acılı bir inlemenin ürkmüş bir kombinasyonu. Bu, Bella Ramsey’nin olağanüstü oyunculuk yelpazesinin bir ucu. Diğer uç, Ellie’nin “Bu şeyi vuracak mısın yoksa hamile mi bırakacaksın?”