Milo Ventimiglia, kablo ve yayın egemenliği çağında televizyon yıldızlığına ulaştı. Ancak “Heroes”, “Gilmore Girls” ve “This Is Us” gibi imza şovlarının tümü ağ TV’de ücretsiz olarak yayınlandı.
Ve bu onun hoşuna giden yol.
Ventimiglia yakın tarihli bir görüntülü görüşmede “Ben televizyon yayıncılığının bir ürünüyüm,” dedi. “Herkesin televizyonunu açıp programı izleyebilmesi fikrini seviyorum.”
“İnsanlar münhasırlık vermek istiyor,” diye ekledi. “Kapsayıcılığı tercih ederim.”
Ventimiglia’nın Kore dizisi “My Fellow Citizens!”a dayanan en yeni girişimi “The Company You Keep” aynı şeyi yapıyor, ancak her zamanki yakışıklı çekici kişiliğinde bir değişiklik var. Pazar günü ABC’de prömiyer yapan dizi, kız kardeşi Birdie’nin (Sarah Wayne Callies) de dahil olduğu Baltimore dolandırıcılarından oluşan bir ailenin ana yeteneği olan Charlie Nicoletti’nin; babası Leo (William Fichtner); ve annesi Fran (Polly Draper). Bu, son derece popüler olan “This Is Us”un geçen yıl altı yıllık serisini bitirmesinden bu yana Ventimiglia’nın başrolde oynadığı ilk aracı. (Aynı zamanda yönetici yapımcıdır.)
Sorunsuz bir operatör ve yetenekli bir hırsız olan Charlie, dizi başlarken kendisini iyi ve kötü değişikliklerle karşı karşıya bulur. Kapari paravanı olarak bir mahalle barının sahibi olan aile, çoğunlukla Charlie’nin dikkatsizliği nedeniyle bir işte yakıldı. Sonuçlar vahim. Hatasından sersemleyen Charlie, Emma’nın (Catherine Haena Kim) kollarına ve yatağına düşer. Çok ketum bir çiftler, özellikle de birbirleriyle. O bir CIA ajanı. O bir dolandırıcı.
Onların haberi olmadan, işleri yakınsamak üzeredir. İlk görüşte aşk ve şehvet. Ancak güven başka bir konudur.
“Temelde birbirine aşık olan ancak birlikte olmalarının önünde pek çok engel olan iki kişiyi oynadığınızda bu farklı bir iletişim türü” dedi. “Bence çoğunlukla güvenlik açığını iletmekle ilgili.”
45 yaşındaki Ventimiglia, Charlie’nin ikiliğine çekildi. “Bir barmen olarak sıradan, basit bir mahalle adamı,” dedi. “Ama bir dolandırıcı olarak uyum sağlamalı, şekil değiştirmeli ve inandırıcı bir şekilde başka biri olmalı, karikatür değil, gerçek bir insan olarak.”
Ventimiglia, “Bu Biziz”den hareketle dolandırıcılık sanatını ve neden elinden geldiğince eski askerlere yardım etmeye çalıştığını tartıştı. Bunlar, konuşmadan düzenlenmiş alıntılardır.
“This Is Us”tan geçiş nasıldı?
“Bu Biziz” ekibinin yaklaşık yüzde 90’ından fazlasını getirdim. Benim için gösteriyi yapan her zaman onlardı. Sadece konu değildi. O ve yazarların yarattığı sadece o güzel Dan Fogelman senaryoları değildi. Bizi besleyen farklı departmanlardı, kameradan tutacaklara, elektrik, sanat departmanları, ulaşım, zanaat hizmetleri, insanlar. O gösteride çok fazla sihir vardı ve o takımı getirmeye bayıldım. Fogelman’ı ve prodüksiyonun bazı yönlerini özlüyorum. Ancak mürettebat nedeniyle gerçek bir kayıp olmadı.
Çok sevilen bir diziydi. Neden bu kadar çok izleyicinin sinirlerini bozduğunu düşünüyorsunuz?
Sanırım ortak bir yanı vardı. İzleyiciler kendilerini birçok karakterin içinde görebildiler. Tek şerit için inşa edilmedi. Belirli bir türe girmedi. Bu sadece herkes hakkında bir gösteriydi.
Orijinal başlık, Jack ve üç çocuğun kutladığı doğum günü olan “36” idi. Ama Dan Fogelman şu fikirle oynamaya devam etti: Bu biz, biz ve biziz. Ve bu mantıklı. Gösterinin konusu buydu. Hepimizle ilgiliydi, her birimizle ilgiliydi. Bu her zaman temyiz gibi geldi: Herkes bu karakterlerin yaşadığı hayatla ilişki kurabilirdi.
İnsanların seni sık sık Jack ile özdeşleştirdiğini hayal ediyorum.
Bir keresinde uçaktan inerken bir adamın beni durdurup “Hey, sen o şovdaki adamsın” dediğini hatırlıyorum. Ben: “Evet efendim, öyleyim. Tanıştığıma memnun oldum.” Ve “Dostum, sen benim salı gecemsin.” Vay canına, diye düşündüm. Her Salı, bu adam oturur ve benimle ve şovdaki yardımcı yıldızlarımla takılır. Bir izleyicinin size zaman ayırdığını bildiğinizde, bunda gerçekten ödüllendirici bir şey var.
Bir dolandırıcıyı oynamaya nasıl yaklaşıyorsunuz? “Aleyhte” kelimesinin Charlie’nin kesinlikle sahip olduğu “güven” kelimesinden gelmesi ilginç.
Bir aktör olmak için, yaptığınız işte kendinize güvenmeniz gerekir, ancak bu çizgiyi aşıp kendini beğenmiş olamazsınız çünkü hemen yere serilirsiniz. Ve insanlara ihtiyaç duyduğun şeyi yaptırmak için bir dolandırıcı olarak kendinden emin olmalısın.
Kurduğumuz eksiler ve Charlie’nin bu eksiler içinde oynadığı karakterlerle, bu heyecan verici ve eğlenceli. Bana sadece bir rolü oynamakla kalmayıp, bir sezon boyunca birkaç rolü oynamak için esneme fırsatı verdi.
Charlie bu anlamda bir tür aktör.
Tamamen. Ya öyle ya da oyunculuğun kesinlikle bir aldatmaca olduğunu anlıyorum. Biraz daha gençken şaka yapardım ve “Yaşamak için yalan söylüyorum” derdim. Sonra, “Makyaj yapıyorum ve yaşamak için replikler okuyorum.” Şimdi, bir bakıma, dürüst bir aldatmaca gibi gelen şeye geri döndüm.
Karakterlerin gizliliğinin performanslara nasıl yansıdığını düşünüyorsunuz?
Komik, gerçek hayatta, romantik partnerler terapiye ihtiyaçları olduğunu anlayana kadar bazı şeyleri az konuşurlar. Sette, [Kim’in] karakteri, benim karakterim ve nihayetinde şov için işe yarayan mümkün olan en iyi çözümü bulmak için mutlak şeffaflık ve iletişim için konuları fazla konuşuyoruz.
USO, Team Rubicon ve America’s Gold Star Families dahil olmak üzere birçok gazi organizasyonuyla çalıştınız ve onları desteklediniz. Bu tutkunun kaynağı nedir?
Babam bir Vietnam Savaşı gazisiydi, bu yüzden bu bakış açısıyla ve savaşı inceleyerek toplum hakkında her zaman bu anlayışa sahip olduğumu düşünüyorum. Ama hiç üniformalı hizmet etmemiş biri olarak kendi kendime topluluğa nasıl hizmet edebilirim diye sordum. İş asla bitmez. Ama çok minnet borçlu olduğumuz bir topluluk olduğunu düşünüyorum. 18 yaşımdayken neredeyse Donanmaya gidiyordum. “Top Gun” da büyüdüğüm için jet uçuracağıma dair harika bir fikrim vardı. Ama sonra farklı bir yol tuttum.
Oyuncu olmak istediğinizi ne zaman anladınız?
Küçük bir çocukken hep oyunlar filan oynardım. Ödül törenlerinin hâlâ göz alıcı hissettirdiği zamanları hatırlıyorum ve Whoopi Goldberg’in Oscar’ların sonunda sunuculuğunu yaptığı sırada kameraya “Belki bir gün bu sahnede olursun” dediğini duyardım. Bu bana ilham verdi. Bir aktörü bir karaktere bürünürken görürdüm ve sonra onu farklı bir karaktere bürünürken görürdüm. Michael Keaton’ı Bay Anne olarak görürsünüz. O zaman Michael Keaton’ı Batman olarak görürsünüz. Oh, bu Batman gibisin. Ama hayır, ben Bay Anne.
Bu insanların farklı rollerde oynaması tamamen bir anlayıştı ve oyunculuk mesleği de bu. Bunu nasıl yaptın? Bu rolleri bir sonrakini yapacak kadar ikna edici hale nasıl getiriyorsunuz? Bu garip. 45 yaşındayım, yeni başlıyormuşum gibi hissediyorum. Bu iyi bir duygu.
