Yeni İngiliz müzikalleri nerede? İngiltere’nin belirleyici müzikal tiyatro bestecisi Andrew Lloyd Webber, Broadway’de son gösterisi “Bad Cinderella”nın ön izlemelerine başlarken bu soru sorulmasını gerektiriyor. Nisan ayında, Lloyd Webber’in “The Phantom of the Opera”sı, genellikle müzikallerin etrafındaki tek İngiliz uygulayıcısı gibi göründüğü bir şehirde 35 yıllık rekor kıran bir koşunun ardından Broadway’de kapanacak.
Gelecek ay 75 yaşındaki Lloyd Webber’in kesinlikle tek başına gitmesinin beklenemeyeceği bir arka formu başka kim taşıyabilir? Elbette ara sıra George Stiles ve Anthony Drewe (“Betty Blue Eyes”, “Honk”) veya “Billy Elliot” Atlantik’in her iki yakasında yıllarca yayınlanan Elton John’dan teklifler geldi. John’un yakın tarihli “Tammy Faye” prömiyeri geçen yıl Off West End’de hareketli Almeida Theatre’da yapıldı ve içinde hala hayat var.
Ancak müzikallerin yetenek havuzunu yenilemek ve büyütmek için daha az bilinen isimlere de yer açması gerekiyor. Öyleyse, her ikisi de büyük oyun salonlarında, her ikisi de coşkuyla karşılanan, karşılaştırmalı olarak yeni gelenlerden iki yeni Londra açılışıyla karşılaşmak ne kadar sevindirici. Ve her şov bir izleyiciye nasıl enerji verileceğini biliyor – kendi başına küçük bir başarı değil.
Bu, 25 Mart’a kadar Ulusal Tiyatro’da “Standing at the Sky’s Edge”in veya 8 Nisan’a kadar Old Vic’te “Sylvia”nın Broadway spot ışığına hazır olduğu anlamına gelmez, hedefleri buysa bile : Her ikisi de konularında kararlı bir şekilde İngiliz ve özellikle “Sylvia”nın yapacak daha çok işi var.
Yine de, hararetle anlatılan hikayelerin katıksız tutkusuna kapılan oyun seyircilerinin içgüdüsel tepkilerini not etmek neşe vericiydi; Bu kanıta göre, bir İngiliz müzikalinin kapsamını genişleten şovlara karşı bir iştah var gibi görünüyor.
“Standing at the Sky’s Edge”, geçtiği ve hem besteci-söz yazarı Richard Hawley hem de kitap yazarı Chris Bush’un geldiği kuzey İngiltere şehri Sheffield’de iki koşudan sonra Londra’ya geliyor.
Yine de, müzikalin orada aynı apartmanda geçen üç hikaye hattından oluşan ustaca örgüsüne çekilmek için, şehrin Brutalist mimari bir dönüm noktası olan Park Hill konut kompleksine aşina olmanıza gerek yok. Ben Stones’un heybetli beton seti, 2001 yılında konut projesinin beton köprüsüne boyanmış ve beklenmedik bir Sheffield ikonu haline gelen imza niteliğindeki “Seni seviyorum, benimle evlenir misin” grafitisini içeriyor.
Çeşitli biçimleriyle aşk, dizinin her biri farklı dönemlerde geçen üç olay örgüsünü birbirine bağlayan konu haline geliyor. Rose (Rachael Wooding) ve Harry’nin (Robert Lonsdale) 1960’ların başında bir aile kurduğunu görüyoruz: Bir çelik işçisi olan Harry, şirketinin tarihindeki en genç ustabaşı olmakla gurur duyar, ancak bir zamanların güçlü çelik endüstrisi olarak depresyona girer. bölge düşüşe geçiyor.
Yaklaşık 30 yıl sonra aynı daire, savaştan zarar görmüş Liberya’dan kaçan bir gencin evi olur. Işıltılı bir Faith Omole’un canlandırdığı Joy karakteri, sözde sığınağı Park Hill’in bir kale mi yoksa bir hapishane mi olduğu, süresi boyunca değildir. Ve tatlı bir yerel uzunluk olan Jimmy (Samuel Jordan, nakavt bir performansla) ile karışık bir ırk ilişkisine giriştiğinde, Joy ırkçılığın gerçekleriyle kafa kafaya yüzleşir: buzdolabı.
Hikayeyi 2016’ya taşıyan, endişeli ebeveynlerinin kızlarının “Sibirya’ya değil, Güney Yorkshire’a” taşındığına dair güvenceye ihtiyacı olan, nakledilen Londralı Poppy (gür sesle seslendirilen Alex Young). Yakın zamanda yenilenmiş bir mülkte ve Joy’un orada geçirdiği zamandan beri soylulaşan bir mahallede yeni bir başlangıç yapmaya çalışan Poppy, aşklarını yeniden canlandırma umuduyla ortaya çıkan eski sevgilisi Nikki’den (Maimuna Memon) kaçamaz.
Gezici bir anlatıcı (Bobbie Little) ara sıra tematik noktaları birleştirmek için belirir. Ev, bize, “yağmuru durduran bir dizi kutu” olabileceğini söylüyor, ancak yönetmen Robert Hastie’nin yapımında, şehirle derin bir bağ duygusu da var. (Hastie, gösterinin başladığı Sheffield tiyatrosu olan Crucible’ı yönetiyor.)
Bu arada Hawley’nin dolgun müziği, bu şarkıcı-söz yazarının arka kataloğunu, yürekten gelen özlem ve umut dolu yeni şarkılarla bir araya getiriyor. 2012 albümünden alınan başlık şarkısı, ikinci perdeyi itici bir başlangıca götüren ve neşesi bir bütün olarak şovun özelliği olan heyecan verici bir şirket numarasıdır.
“Sylvia” aynı zamanda İngiltere’nin geçmişine de bakıyor, bu sefer İngiliz kadınlarına oy hakkını güvence altına almak için uzun yıllar mücadele vermiş bir aktivist olan ünlü oy hakkı savunucusu Sylvia Pankhurst’ün gerçek yaşam öyküsünü anlatıyor. Yönetmen-koreograf Kate Prince’in bu iyi niyetli, dramatik biçimde yarım yamalak da olsa müzikalinin tutkulu merkezinde o var. Buradaki etkileyici tasarımcı, Sheffield’ın geçtiği müzikalde olduğu gibi, Ben Stones.
Gösterinin daha eski bir versiyonu, 2018’de Old Vic’te dans liderliğindeki bir çalışma olarak kısa bir çalışma yaptı. O zamandan beri, “Hamilton” a güçlü bir bakış atan, büyük ölçüde söylenen bir müzikal olarak elden geçirildi. Lin-Manuel Miranda’nın öncüsü gibi, “Sylvia” da tarihi etnik ve müzikal açıdan farklı bir mercekle yansıtıyor: Josh Cohen ve DJ Walde’ın müziği funk, soul, R&B ve hip-hop’tan ilham alıyor. Başroldeki Sharon Rose, geçtiğimiz günlerde Londra’da yayınlanan “Hamilton”da Eliza karakterini canlandırdı.
Ancak “Sylvia”, “Hamilton”da hiç olmayan yüzeysel bir duyguya sahip: Winston Churchill de dahil olmak üzere sunduğu tarihi figürlerin karikatürlerini yapıyor ve ruh şarkıcısı Beverley Knight’ın muazzam bir ses tonu olmasına rağmen, kırık kalbinde aile dramını gözden kaçırıyor. Sylvia’nın annesi Emmeline olarak.
Yazı geçmese bile bizi ilerletmek, sahnelemenin baş döndürücü, neredeyse sürekli hareketine bırakıldı. Ve İngiliz dans sahnesinin dikkate değer bir figürü olan Prince, duruşmaları nasıl yüksekte bitireceğini bilecek kadar kurnaz. Gösteri, kadınların ilerlemesini kutlayan ve seyirciyi ayağa kalkmaya teşvik eden “Ayağa Kalk” ve “Yükseliş” adlı bir çift marşla sona eriyor. Ve birlikte süpürüldü, yaparlar.
