‘2023 Oscar Adayı Kısa Filmler’ İncelemesi: Isırık Boyu Global Tales

Bu yıl, Oscar adayı kısa filmler üç program halinde sunuluyor : canlı aksiyon, animasyon ve belgesel. Her program aşağıda ayrı bir eleştirmen tarafından incelenir.

Canlı Aksiyon

Yapışkan duyguların hayranları, yalnızca iki tanesi notu hak eden bu canlı aksiyon kısa film paketine bayılacak. İki yabancı zorbaları püskürtmek için yakınlaşır; Down sendromlu bir adam annesini ve muhtemelen evini kaybeder; Noel’de bir yetim pastası reddedilir. Elbette hoşgörü ve nezaketi destekleyelim; ancak mesajı, örneğin cüretkarlık veya provokasyon yerine vurgulamak, bizi eğlendirilmekten çok ders verilmiş gibi hissetmemize neden olabilir.

O halde, Tom Berkeley ve Ross White’ın yönettiği “An Irish Goodbye”dan çabucak vazgeçebiliriz. Kanatlarda kıpır kıpır kıpırdanan kara bir keder komedisi var, ancak filmde ona erişmek için ne dikenlilik ne de duygusal huzursuzluk var. Bununla birlikte, osuruk şakaları var.

Alice Rohrwacher’ın 1940’larda İtalya’da bir Katolik okulunda geçen “Le Pupille”i, önemli ölçüde daha gösterişli olsa da aynı derecede tüyler ürpertici. Yapımcı olarak Alfonso Cuarón’dan başkasına sahip olmayan bu son derece sevimli şekerleme, kurnaz Baş Rahibe’den bir dilim Noel pastası kapmaya kararlı küçücük bir asiyi konu alıyor.

Eirik Tveiten’in “Night Ride (Nattrikken)” adlı filminde yine Noel civarında, bu kez Norveç’te geçen bir cüce, transseksüel bir yolcunun yardımına gelmeden önce tramvayı kaçırır. Basit bir farklılık savunmasının ötesinde gelişmek için daha fazla alana ihtiyaç duyan harika bir fikir.

Anders Walter’ın “Ivalu”su ile işler oldukça canlanıyor. Danimarkalı bir çizgi romandan uyarlanan ve Grönland’da çekilen bu rüya gibi güzel film, biri kaybolan iki kız kardeşin ortak geçmişini anlatıyor. Kalan kardeş Pipaluk arama yaparken Walter, kız kardeşlerin oynadığı fiyortları, dağları ve uçsuz bucaksız buzları titizlikle kaydediyor ve ortadan kaybolmanın üzerindeki gölgeyi ortaya çıkarmak için Pipaluk’un anılarına göz atıyor. Sadece 16 dakika içinde Walter, çok erken biten bir çocukluğun hüznünü harika bir şekilde çağrıştırıyor.

“Kırmızı Bavul” o kadar zekice kurgulanmış ki neredeyse sessiz bir film gibi çalışacak. Lüksemburg havaalanında geçen ve sezgisel olarak Cyrus Neshvad tarafından yönetilen bu gergin dram, İranlı genç bir kadının valizini alırken ve dışarıda sabırsızlıkla bekleyen orta yaşlı bir adama gergin bir şekilde baktığını gözlemliyor. Herhangi bir gerilim filmi kadar gerilimli olan film, mükemmel son çekimine kadar insanı sarıyor: Kamera durduğunda tasasız kahkahası bir çığlığa daha çok benzeyen bir kadının gösterildiği bir reklama doğru ağır ağır ilerliyor. JEANNETTE CATSOULIS

Animasyon

Bu animasyonlu kısa adayların mürekkebini sıkın ve paylaşılan mesajla bir pankart boyayabilirsiniz: Şimdi burada olun. Bu ortalamadan daha güçlü seçim, dört mükemmel girişe ve kazanmaması gereken (ama kazanabilecek) ünlülerle dolu bir şeker küresine sahiptir.

Amanda Forbis ve Wendy Tilby’nin yazdığı “Uçan Denizci”, 1917 Halifax felaketinde hızla giden bir gemi benzol ve TNT taşıyan bir kargo gemisiyle çarpıştığında sıçrama tahtaları. O sırada insan yapımı en büyük patlama olan patlamada, hayatta kalan biri yarım mil fırlatıldı. Burada denizci, yumruk dövüşlerinden dans eden kızlara kadar hayatının bir kolajı hızla akıp giderken stratosferi hızla geçiyor. Onun ağırlıksızlığında, ölümlülüğün ağırlığını ve nihayetinde dünyada bir gün daha kalmanın nefes kesici rahatlığını hissediyoruz.

João Gonzalez’in benzer şekilde sözsüz “Buz Tüccarları” da varoluşun kırılganlığının bir metaforu olarak yerçekimini yakalıyor. Kederli bir dul ve oğlu, çarpıcı açılardan ve sade bir renk paletinden ilham alan bu acı-tatlı bir hikayede, donmuş bir dağ yamacına bağlanmış bir kabini paylaşıyor. Her ip gıcırtısı, omurgadan aşağıya Bernard Herrmann seviyesinde bir gerginlik gönderir.

Aynı şekilde, anı yazarı Pamela Ribon’un bekaretini kaybetmeye yönelik komik ve korkunç girişimlerini anlatan beş bölümlük “My Year of Dicks”te izleyiciler düğüm düğüm olacak. Yönetmen Sara Gunnarsdottir, liselinin gösterişli romantizmi ile çoğunlukla bir sürüngenler geçidi olan sevgilileri arasındaki uçurumu acımasızca resmediyor. Kafası karışan gencin hayali çarpıntıları, erkekleri memnun etmek için nasıl şekil değiştirdiğini ve babasının sağır edici tavsiyesini duymaktansa kulaklarını nasıl koparmayı tercih ettiğini yakalayan animasyonu yönlendiriyor.

Düzgün bir tersine çevirmeyle, “Bir Devekuşu Bana Dünyanın Sahte Olduğunu Söyledi ve Sanırım Buna İnanıyorum” konusu, bir stop-motion hücre işçisi, kaderinin acımasız bir derebeyi tarafından kuklaya çevrildiğini fark ediyor: filmin yönetmeni Lachlan Pendragon. baş karakterinin setten düşmesine ve kendi yapısızlaştırılmış yüzlerinden oluşan bir çöp kutusuna düşmesine izin veren. Pendragon zekice çerçevenin ötesinden geri çekilerek yaratma eyleminde kendi ellerinin hızlandırılmış bir görüntüsünü gösteriyor ve meta-gag’ı saatlerimizi nasıl harcadığımıza dair bir meditasyona yükseltiyor.

Ve bir kartopu kadar ince içgörülerini yüze tercih edenler için, Mackesy’nin çok satan çocuk kitabından Peter Baynton ve Charlie Mackesy’nin yönettiği “The Boy, the Mole, the Fox and the Horse” var. Her biri şefkatle çizilen dört memeli, sevgi ve nezaket özdeyişleri fışkırtan bir kış ormanında dolanır. Paddington bile bunu iğrenç bulabilir. Ancak yapımcılardan biri olarak JJ Abrams ile; seslendirme kadrosundan Gabriel Byrne, Idris Elba ve Tom Holland; bu, kaybetmeyi başarırsa, kendi iğne uçlu bilgeliğinde teselli bulabilecek ağır sıklet bir yarışmacıdır: “İlk başta başaramazsan, biraz pasta ye.” AMY NICHOLSON

Belgesel

Morslar mı yoksa filler mi? Çoğunlukla arşiv kliplerinden veya 16 yılda çekilmiş bir filmden oluşan bir doktor mu? Bunlar, bu yılki belgesel kısa filmler kategorisinde Oscar seçmenlerinin karşı karşıya olduğu kararlar.

Seyirciyi en çok memnun eden aday, Kartiki Gonsalves’in Güney Hindistan’daki bir rezervde Raghu adlı öksüz bir fili büyütürken sonunda evlenen Bellie ve Bomman adlı bir çifti konu alan “The Elephant Whisperers”. Sonlara doğru orman departmanı, bir senaristin seveceği türden yürek burkan bir final sağlasa bile “Fil Fısıldayanlar”ın asla yeterince açıklamadığı yürek burkan bir talepte bulunur.

Kanı donan izleyiciler için, Evgenia Arbugaeva ve Maxim Arbugaev’in yönettiği “Haulout” daha iyi bir hayvan doktoru. Çok az diyalog veya anlatımla film, Sibirya Kuzey Kutbu’nda yalnız bir hayat yaşayan bir adamı gözlemliyor. Aniden, kapısının önünde yaklaşık 100.000 mors belirir. Film, gözlemlerini dikte ederken kulübesinin dışında toplanmış büyük dişli memelilerin gerçeküstü görüntüsünü yakalıyor. Kapanış başlık kartları arka hikayeyi dolduruyor: Adam bir deniz biyoloğu olan Maxim Chakilev ve mors kongresinin ölçeği iklim değişikliğinin bir sonucu.

Adını “Rent” ten, kibrini ise “Boyhood” (kısmen aynı dönemde yapılmış) ve “Up” belgesellerinden alan “How Do You Measure a Year?” ile izleyiciler 100.000 morstan 525.600 dakikaya çıkabiliyor. . Geçen yıl “When We Were Bullies” ile Oscar’a aday olan yönetmen Jay Rosenblatt, kızını 2 yaşından 18 yaşına kadar her yıl filme aldı. lise son sınıf, teknik tam olarak yeni değil.

Anne Alvergue tarafından yönetilen “Martha Mitchell Etkisi”, Nixon başsavcısı John N. Mitchell’in geveze karısı olarak, özellikle Watergate hakkında düşüncelerini dile getirmesiyle tanınan Mitchell’in renkli kliplerini ustaca bir araya getiriyor. Muhtemelen Mitchell’i hatırlayanları şaşırtacak pek bir şey sunmasa da, esasen arşiv niteliğindeki bu film, orijinal röportajları seslendirme ile sınırlıyor, konusunu ve tavırlarını her zaman ön planda tutuyor.

The New Yorker’ın iki adayından (“Haulout” ile birlikte) diğeri “Stranger at the Gate”, bir görüşmecinin evinizde yaşayan bir toplu katili asla hayal edemeyeceğinizi söylemesiyle açılıyor. Yönetmenliğini Joshua Seftel’in üstlendiği film, Richard McKinney adlı bir deniz gazisinin (Mac’ten yola çıkarak) Indiana’daki bir İslami merkezde nasıl nefrete dayalı bir kıyımı planlayıp uçurumun eşiğinden geri adım attığını anlatıyor. Filmin gerçekleşmemiş cinayetlerle ilgili olduğu ortaya çıktığında bir rahatlama olsa da, filmin gerçek bir suç belgesi olarak çerçevelenmesi ve Mac’in fotoğraflanma şekli, böylece izleyiciler onun hapishaneden konuştuğunu varsayabilir – uygunsuz bir şekilde kaygan hissettiriyor . BEN KENİGSBERG

2023 Oscar Adayı Kısa Filmler: Canlı Aksiyon
Oylanmamış. Süre: 1 saat 55 dakika. Sinemalarda.

2023 Oscar Adayı Kısa Filmler: Animasyon
Oylanmamış. Süre: 1 saat 37 dakika. Sinemalarda.

2022 Oscar Adayı Kısa Filmler: Belgesel
Oylanmamış. Süre: 2 saat 46 dakika. Sinemalarda.