İngiltere dünyanın en iyi televizyonunu mu yapıyor? En sonunda, en azından evet demeliyim. “Mutlu Vadi”, “Peyzajcılar”, “A Very English Scandal”, “Giri/Haji”, “I May Destroy You”, “Unforgotten” – son yıllarda eşsiz bir ödül oldu.
Her şov bu seviyelerde olmayacak, ancak Amerikan ekranlarında yıkanan daha az azametli İngiliz dizileri bile güvenilir bir şekilde gösterişli, yaratıcı ve iyi performanslarla dolu olma eğilimindedir. İşte son birkaç haftanın üç prömiyeri – hicivli bir sahte belgesel, genç bir doğaüstü macera ve melankolik bir gizem – standardı koruyan.
“Yeryüzünde Cunk”
“Cunk on Earth”ün 31 Ocak’taki Amerika prömiyerinden bu yana kültürel boğucu etkisi muhtemelen yalnızca belirli çevrelerde kendini gösteriyor, ama ben onlardan birine aitim: “Cunk”un en komik olduğu söylenmeden geri dönmek benim için zor birinin veya diğerinin gördüğünü göster.
Diane Morgan, yaklaşık on yıldır İngiliz televizyonunda bilgisiz muhatap Philomena Cunk’ı oynuyor, ancak karakterin ihracat potansiyelini gören Netflix oldu. Beş bölümlük BBC dizisi “Cunk on Earth”, tanıdık bir İngiliz ürününün, Kenneth Clark’ın 50 yıl önceki “Medeniyet”inden bu yana pek değişmemiş kapsamlı kültürel tarihin sevgi dolu ayrıntılı bir parodisidir.
Daha yeni bir referans noktası, doğal tarih izlenimi David Attenborough’dur; Cunk’ın insanlık tarihi üzerine açıklamaları, Attenborough’nun vombatlar ve deniz fili üzerine derin derin düşündüklerinin güçlü güvencesiyle başlar. “Cunk on Earth”ün “insanoğlunun dünyamızı anlamsız bir doğa yükü olmaktan nasıl dönüştürdüğünün inanılmaz hikayesi” olacağına dair beyanı onu onun yerine koyuyor.
Oradan, dizinin komik stratejisi basit ama acımasız; “Black Mirror”ın yaratıcısı Charlie Brooker liderliğindeki Morgan ve yazarları, kendilerini bu kısma adamamışlarsa bir hiçtirler. Cunk, Sacha Baron Cohen’in Borat’ını daha iyi huylu, daha az kendine güvenen, taşralı bir İngiliz yorumudur; hem mizah için – basit karışık telaffuzlardan zekice müstehcen tek satırlara kadar – hem de sosyal hiciv için bir araç olarak gerçek fikirli cehaleti kullanır.
Bununla birlikte, Cohen’in yüksek telli yönteminden çok önemli bir farkı, Morgan’ın gerçek İngiliz akademisyenlerinden oluşan bir liste olan röportaj deneklerinin muhtemelen şakaya dahil olmasıdır. O anda onun aptalca sorularından (“‘Ren-ay-sos’ neydi? Bu bir tür 16. yüzyıl ketçapı mıydı?”) Ne kadar şaşırsalar da, hepsi birlikte oynuyorlar ve gitmiyorlar. utanmak
Bu, “Cunk on Earth” hakkında biraz rahatsız edici bir gerçeği yansıtıyor: Tarihin sivri uçlu alayları söz konusu olduğunda, burası seçici olarak güvenli bir alandır. Gösterinin antik çağlardan sosyal medyaya ilerlemesinde, bazı konular (Hıristiyanlık gibi) diğerlerinden (İslam gibi) daha fazla suistimal ediliyor; İkinci Dünya Savaşı bölümü, Holokost’a herhangi bir atıfta bulunmaz (yine de genişletilmiş bir Hiroşima şakasına yer açar). Muhtemel izleyicisini rahatsız etmeden provokatif görünmek istediğine dair tutarlı bir his var.
Belki de bu yüzden, “Cunk”un çoğunu, Morgan tarafından korkunç derecede zeki ve iyi yapılmış ve ustalıkla icra edilmişken, yeterince komik bulmadım. Cunk’ın Beethoven hakkındaki yargısı gibi bir dizenin inceliğini takdir edebilirsiniz: “Sözleri yoksa ne hakkında olduğunu nasıl bileceğiz? Kelimenin tam anlamıyla anlamsız ”- gülme dürtüsü hissetmeden.
“Cunk on Earth”te bunun gibi sözler yağmur gibi yağıyor – dizinin belirgin niteliklerinden biri, şakalarının katıksız, hiç bitmeyen bolluğu. Bu biraz, birçok arkadaşımın da sevdiği bir yer olan Costco’da bilgili mizah için alışveriş yapmak gibi.
“Lockwood & Co.”
Bu orijinal Netflix macerası, bir önermeyle başlar: 50 yıllık toplumsal karışıklık ve depresyonla sonuçlanan (ölümcül hayaletlerden oluşan) bir salgın; bir milyonu geçen bir ölüm sayacı – bu ürkütücü bir şekilde Covid-rezonans ediyor. Ancak dizinin dayandığı Jonathan Stroud’un doğaüstü gerilim romanları dizisi 2013’te başladı.
Stroud’un öykülerinin geçerli etkisi, epidemiyolojide değil, çılgınca popüler genç yetişkin edebiyatında bulunabilir: yapım aşamasındaki üç genç kahraman arasındaki huysuz ama gerçek mavi ilişkileriyle Harry Potter romanları.
“Lockwood”, Potter romanlarının veya en iyi Potter filmlerinin hikaye anlatma hayal gücüne pek sahip değil. Ancak uzaylı istilası filmi “Attack on the Block”un yönetmeni Joe Cornish tarafından geliştirildiği şekliyle, Ruby Stokes’un (altıncı kardeş) mükemmel bir performansıyla, kendi dolaysız tavrıyla çok tatmin edici – dokunaklı ve ayakları üzerinde hızlı. “Bridgerton”da) Lucy rolünde, tipik iki erkek ve bir kız genç melodram üçgenindeki kadın nokta.
Hikayenin canlandırıcı olay örgüsü aracı, yetişkinlerin onları öldüren veya etkisiz hale getiren hayaletleri görememesi veya duyamamasıdır; ruhlar yalnızca belirli yetenekli çocuklar tarafından hissedilebilir ve bu nedenle savaşılabilir (olgunlaştıkça yeteneklerini kaybederler).
Dickens’tan Blyton’a ve Rowling’e İngiliz kurgusunun bir yedek parçası olan bu özel çocuklar, Dickens tarzında, yetişkinler tarafından yönetilen hayalet avlama ajanslarında yeteneklerinden dolayı sömürülüyor. Başlıktaki şirket, cesur genç girişimci Anthony Lockwood (Cameron Chapman), utangaç ve zeki George (Ali Hadji-Heshmati) ve hayalet algılama yetenekleri olağanüstü olan Lucy’den oluşan bağımsız bir ekiptir.
Stokes, Londra’ya gelen, Lockwood & Co.’da bir ev bulan ve yavaş yavaş Anthony ve George’a giren, özellikle acımasız bir ajanstan kaçan Lucy’nin zarafetini ve gücünü yakalar. Şovun zahmetli kozmolojisi dikkati dağıttığında ve aksiyon rutin yamalara çarptığında bile onu izlemek bir zevk.
Yapım tasarımcısı Marcus Rowland’ın (“Shaun of the Dead”, “Last Night in Soho”) çabaları Stokes’un çalışmaları kadar önemlidir. Lockwood & Co.’nun evi olan Anthony’nin malikanesinin aşırı doldurulmuş, rahat bir şekilde perişan ama aynı zamanda karanlık bir şekilde uğursuz iç mekanları, gösterinin cazibesi için çok önemlidir.
“CB Grevi: Sorunlu Kan”
JK Rowling’den bahsetmişken, BBC dizisi “CB Strike”ın yeni sezonu – beşincisi, Amerika’da üçüncüsü olarak etiketlendi – Pazartesi günü HBO Max’te neredeyse hiç haber vermeden, fakir bir komşunun Wi-Fi’nize girmesi gibi geldi. Rowling, dizinin dayandığı gizemli romanları yazıyor (Robert Galbraith takma adıyla) ve dizinin baş yapımcılarından biri ve transseksüel aktivizmi hakkındaki görüşlerini çevreleyen tartışma, Amerikan yayın hizmetinin teşvik etme hevesini etkilemiş gibi görünüyor. göstermek.
Bu talihsiz bir durum çünkü sezonun dört bölümünün ilkine dayanan “CB Strike” her zamanki kadar zeki, derinden hissedilen, ustalıkla yazılmış, yönetilmiş ve harika bir şekilde oynanmış. Bu, yüksek bir ayrım olan örnek bir İngiliz gizemidir.
“CB Strike”ın (Britanya’da “Strike” olarak bilinir) son sezonları, uyarladıkları romanlarla birlikte giderek daha fazla aile trajedisine odaklanıyor ve “Troubled Blood” trendini sürdürüyor. Bir kadın, annesinin 1974’te ortadan kaybolmasıyla ilgili soruşturmayı yeniden başlatmak için sabırlı özel dedektif Cormoran Strike (Tom Burke) ve cesur ortağı Robin Ellacott’u (Holliday Grainger) tutar. boşandıkları için öfkeli kocası ve Cormoran çok sevdiği bir teyzesinin kanserden ölmek üzere olduğunu öğrenir.
Karakterler basmakalıp olabilir, ancak Rowling tarafından hayal edildiği, Tom Edge ve Sue Tully tarafından uyarlanıp yönetildiği ve Burke ve Grainger tarafından kesin olarak canlandırıldığı gibi, tamamen boyutludurlar. Cormoran’ın sessiz ama değişken asaleti ve Robin’in bir travma kataloğunu gizleyen ölümcül ciddi etkinliği içeriden gelir; onlara inanmak için hiçbir çaba gerekmez.
Ve vakalar acımasız olabilse de – ve Cormoran ile Robin arasındaki cinsel içerikli, bazen huysuz ilişki duygularınızı olumsuz etkileyebilse de – “CB Strike” nihayetinde ortakların yaptığı işin saygınlığına dayanan umut verici bir gösteri ve dostluklarında buldukları teselli. Gülümseyen bir Cormoran ve Robin’in yeniden bir araya geldiği, her ikisinin de en azından bir an için vakanın karmaşıklığından kaçtığı erken bir sahne, tamamen neşeli bir andır.
