Hemen İzlenecek Beş Uluslararası Film

“İki Manzara”

Ovid’de yayınla.

Joshua Bonnetta’nın coşkulu sineması, ıssız bir manzarada bir bom mikrofonu kuran karanlık, siluetli bir figürün uzaktan çekimiyle açılırken, dış seste bir adam, İskoçya’nın Outer Hebrides’indeki “ikinci görüş” efsanesini anlatıyor: bazı insanların başka yerlerden bir şeyler görmeleri veya duymaları gerektiği varsayılan yetenek, ister gelecek, ister öbür dünya veya başka bir alem. Görsel-işitsel teknoloji ile duyu dışı deneyimler arasındaki bu bağlantı, “The Two Sights”ın omurgasını oluşturur. Film müziğinde, Hebrides’in çeşitli yerlileri garip olayları ve karşılaşmaları anlatıyor: radyoyu icadından yıllar önce dinleyen bir adam; gölgeli bir ölüm önsezisi gören bir kadın; karaya vurmuş bir balinayla rahatsız edici bir birliktelik hisseden bir balıkçı. Ekranda, sis ve sihirli saat ışığında parıldayan sarp arazi ve ahşap tekneler ve derin göllerin anlık görüntüleri ile bu hikayeleri – doğrudan göstermese de – tamamlayan doğaüstü güzelliğin 16 milimetrelik görüntülerini görüyoruz.

Bonnetta’nın görüntü ve sesi dikkatli bir şekilde katmanlaması izleyici üzerinde olağanüstü bir büyü yapıyor; Sanki ben de aniden dünyamızla başka bir dünya arasındaki boşluklara bakabilecekmişim gibi hissettim. Ama başka bir şey daha var, daha tanıdık bir şey, sinemanın tekinsiz masalları ve manzaraları arasında çınlıyor: sadece geleceğe değil, aynı zamanda gelenekleri hızla solmakta olan bir Gal geçmişine duyulan özlem.

‘Gürültü’

Netflix’te yayınlayın.

Natalia Beristain’in draması, son on yıllarda Meksika’nın başına bela olan ve 2021’de 100.000 kurbanı aşan zorla kaybetme salgınına yürek burkan bir bakış. “Gürültü”nün başkahramanı Julia (Julieta Egurrola), Kızı bir mezuniyet gezisi sırasında ortadan kaybolunca hayat alt üst olur. Julia artık tüm zamanını haber bekleyerek, devlet dairelerini ziyaret ederek ve diğer kadınlarla birlikte kayıp akrabalarını arayan destek gruplarına katılarak geçiriyor.

Sinemanın gevşek bir planı vardır – Julia, bu vakaları araştıran kararlı bir gazeteci Abril (Teresa Ruiz) ile tanışır ve ikisi tehlikeli bir arama görevine çıkarlar – ancak daha en başından “Gürültü”nün bir hikaye olmadığı açıktır. bir son. Julia gibi insanların sonu olmayan bir hayatta nasıl hayatta kaldıklarını konu alıyor.

Julia’nın vekili olarak Beristain, bizi Meksika’daki genç ve yaşlı kadınların meseleleri kendi ellerine almak için oluşturdukları topluluklara götürüyor. Julia, çevik kuvvet polisi tarafından dağıtılmadan önce kızgın tezahüratlarla yankılanan bir kadın protestosuna katılır; daha sonra, sevdiklerinden geriye kalanları bulmak için haftalarca tarlalarda dolaşan bir insan filosuna katılır. Bu dirençli bireylerin samimi portreleri ve tanıklıklarıyla bu sahnelerde belgesel alanına giren “Gürültü”, bize insanları en kötü ihtimallere karşı zorlayan cesareti ve dayanışmayı gösteriyor.

‘Beni güzel bir yere almak’

Tubi’de yayınla.

Ena Sendijareviç’in sinemasının açılış anlarında, iri gözlü, çıkık elmacık kemikli (ve yakında sarışın olacak) Alma (Sara Luna Zoric), Hollanda’daki bir giyim mağazasında aynanın önünde durup tartışıyor. annesiyle leylak rengi elbise mi yoksa kırmızı elbise mi alması gerektiği konusunda. Bu sıradan seçimin çok önemli olduğu ortaya çıktı. Kısa bir süre sonra, duygusuz kahramanımız, bir hastanede ölmekte olan, görüşmediği babasını ziyaret etmek için Bosna’ya gidecek; Yolda bavulunu kaybedecek ve garip motel odaları, barlar, otobüsler ve Bosna kırsalından geçerken evinin hatırası olarak sadece o elbiseye (leylakla gider) sahip olacak.

“Beni Güzel Bir Yere Götür”, cinsel uyanışlar ve ölümlülükle yüzleşmeler içeren bir reşit olma filmi, ancak Sendijarevic’in senaryosunda son derece alaycı bir ton, bu tür için alışılmadık sert bir ironi duygusu var. Alma, tam da önüne çıkan saçma ve hatta tehlikeli şeylerle karşılaştığı hoşnutsuzluk nedeniyle büyüleyici bir figür. Sendijareviç, kendi halkının topraklarında bir göçmen olduğu için kaybolduğunu öne sürüyor. Babası, Bosna’daki savaş sırasında ailesiyle birlikte Hollanda’ya kaçtı, ancak daha sonra vatan hasreti nedeniyle geri döndü. Babasının bir yere duyduğu özlem ile kendisinin başka bir yere duyduğu özlem arasında kalan Alma, köksüz yerel ayarlardan oluşan, belirgin biçimde çağdaş bir dünyada beceriksizce ilerliyor ve bizi acı-tatlı bir yolculuğa çıkarıyor.

“Leonor Asla Ölmeyecek”

Bu platformlarda kiralayın veya satın alın.

Filipinli emekli bir senaristin kafasına televizyon düşer ve onu senaryolarından birine gönderir. Onu kurtarmak için oğlunun, kardeşinin hayaletinin yardımıyla onun filmini yapması gerekir. Martika Ramirez Escobar’ın sineması, bir süredir gördüğüm en tuhaf meta-komedi hırsızlıklarından biri, en azından kahramanı şiddet içeren aksiyon filmlerini seven tatlı, yaşlı bir kadın olduğu için.

Bir zamanlar silahlı çatışmalar ve yumruk dövüşleriyle dolu melodramlarıyla ünlü olan Leonor (nefis bir Sheila Francisco), oğullarından birini sette bir kazada kaybedince çalışmayı bırakır. Yıllar sonra, diğer oğlu Rudy (Bong Cabrera) yurt dışına gitmeye hazırlanırken ve Leonor yalnızlık ve ilgisizlik dolu bir hayat düşünürken, bir senaryo yarışması için bir isim bulur ve eski bir projeyi araştırır. sette kendi başına bir kaza.

Bu maceranın birçok katmanını düz tutmak neredeyse imkansız: Leonor, dünyaya inmiş bir Tanrı gibi, kendi değersiz 80’lerin aksiyon sinemasının içinde; dışarıda, Rudy o senaryonun başka, daha çağdaş bir versiyonunu üretiyor; ve bazı noktalarda, izlediğimiz sinemanın yapılışına dair anlık görüntüler görüyoruz, bu yüzden hangi gerçeklikte olduğumuzu asla tam olarak bilemeyiz. “Leonor Will Never Die”, Filipin sinema tarihine neşeli bir aşk mektubu – her biri film içinde filmler belirgin bir görünüm ve stili yeniden yaratıyor – ancak film melankolik olduğu kadar manik, ekran içi ve ekran dışı şiddet arasındaki çizgilerin nasıl bulanıklaşabileceği üzerine kafa yoruyor.

“Dünyanın Kralları”

Netflix’te yayınlayın.

Bu Kolombiya draması, sert, iç karartıcı gerçekleri anlatsa da olağanüstü güzellikte bir eser. Sinema, görünmeyen bir anlatıcının “dünyadaki her insanın uykuya daldığı” bir günü anlatırken, bir gencin beyaz bir atın üzerinde oturduğu Medellín sokaklarının rüya gibi çekimleriyle açılıyor. “Dünyanın Kralları” bizi beş yetimin kabadayı, tehlikeli hayatlarına sürüklemeden önce sessiz bir zarafet ve zengin hayal gücü anı: 19 yaşındaki Rá (Carlos Andres Castañeda), en iyi arkadaşı ve üç genç kanatları altına aldıkları çocuklar. Rá, zorla yerinden edilme kurbanları için bir arazi tazmin programının bir parçası olarak rahmetli büyükannesinin mülkünün tapularının nihayet kendisine verildiğini keşfeder. Oğullarıyla birlikte genelevler, çiftlikler ve sisli dağ yollarından geçerek kırsala çıkar. Yol boyunca, suçluların, devletin, kendi korkularının ve güvensizliklerinin yol açtığı çeşitli türden şiddetle karşı karşıya kaldıklarında kırılgan maço yetişkinlik duruşları paramparça olur.

Yönetmen Laura Mora, yolculuklarını belgeseli çağrıştıran, ancak fantezi anlarını araya sokarak çocukların iç yaşamlarının nefes almasına ve çiçek açmasına izin veren kinetik bir natüralizmle yakalıyor. Kolombiya’daki iç çatışmaların yaralarını araştıran filmler listesine bir başka sağlam giriş olan “Dünyanın Kralları”, yoksulluk ve güvencesizlik ortamında ayakta kalan erkeklik türlerini ve derme çatma aileleri inceliyor.