Bir bebek bakıcısı tutmak, yüksek riskli bir inanç sıçramasıdır. Çocuklarınızı onlara emanet etmeden önce birini gerçekten ne kadar iyi tanıyabilirsiniz? Ve sen evde yokken ne olacak? Belki tam olarak Mary Poppins olmayacak, ama umalım ki gözündeki parıltı size bir psikolojik gerilim filmindeki alçakgönüllü kötü adamı hatırlatmasın.
Pazartesi akşamı Minetta Lane Theatre’da açılan “Lucy”de Pre-Raphaelite bukleleri, pırıldayan bilezikleri ve kocaman açılmış gülümsemesiyle kapıdan içeri giren aday, eski ülküye daha yakın görünüyor. Ashling (o uzaktan İrlandalı), kendisi kadar yaşlı görünmese de, kendisine 40 yıllık deneyime sahip bir kariyer dadı diyor. Lynn Collins tarafından kurnaz bir akkorla canlandırılan Ashling, çocuk devanın onu genç tutması ve rolünü bir eş-ebeveynle eşit gördüğü konusunda ısrar ederek konuşmasını cömert bir vurguyla renklendiriyor.
Müvekkil Mary her an doğum yapabilir gibi görünüyor ve yardım aramasının tellere inmesine izin verdi. Brooke Bloom’un narin, soğukkanlılığıyla canlandırdığı Mary, çok çalışan bir radyolog ve 6 yaşında bir kızı (oyuna adını veren Lucy) ve yolda bir oğlu olan bekar bir anne. O, anneliğin ancak bir şekilde çözebildiği, sımsıkı yaralanmış türden bir insandır; Ashling’e işi teklif ettiğinde, bir kısa roman kadar kalın bir yönergeler yığınıyla birlikte gelir.
Erica Schmidt’in yazıp yönettiği “Lucy” kusursuz bir şekilde katmanlı, olağanüstü eğlenceli ve sınıflandırması zor. Hem bir tür emek hem de ilkel bir içgüdü olarak çocuk devanın zekice ayrıntılı bir keşfi olan bu film, sınırların geçirgen olduğu ve kişisel çıkarların son derece yüksek olduğu evde geçen bir işyeri komedisidir. Örneğin, Mary geceleri küçük oğlunun üzerinde Ashling’in parfümünün kokusunu alabildiğini keşfettiğinde, bu samimi bir müdahale gibi gelir. Ancak Mary beceriksizce onunla yüzleştiğinde, Ashling son derece kaçamak davranır.
“Lucy” aynı zamanda karşı konulamaz, sürükleyici, yavaş bir yanık, çünkü ikisi arasındaki gerilim baskı altında artıyor. Şovun iki saatlik gergin çalışma süresi boyunca keşfin gerilimi arttıkça, kahkahalar rahat bir iç çekiş olarak ikiye katlanıyor. Mary şüphesiz bir mikro yöneticidir. Bu arada Ashling, Mary’ye anne olmak için neleri feda ettiğini hatırlatarak özgürlüğünün tadını çıkarır. Ve Ashling’in tuhaflığı inkar edilemez olsa da, tespit etmek de kaygan. En anlamlı ipuçları Lucy’den (Charlotte Surak, sevimli) gelebilir, ancak küçük bir çocuk ne kadar güvenilir olabilir?
Kısa bir süre önce “Cyrano”yu bir sahne müzikaline uyarlayan ve “Mac Beth” adlı oyunu acımasız liselilerin arasındaki Shakespeare trajedisini yeniden canlandıran Schmidt, günlük çatışmaların altında kaynayan derinliği ortaya çıkarma ve büyütme yolunu biliyor. Yüzeyde, “Lucy” karşıt kişilikler arasındaki bir çekişmedir. Özünde, güç, olasılık ve insan doğasıyla ilgili sorularla yüzleşir.
Audible tarafından üretilen Schmidt’in sahnelemesi, Manhattan hayatından net bir şekilde düzenlenmiş bir dilimdir ve onun kesin olarak çizilmiş karakterlerini ortaya çıkarmak için kusursuz bir şekilde tasarlanmıştır. Mary’nin açık plan mutfak-oturma odasının zevkli sadeliği, sade, çoğunlukla siyah gardırobunda olduğu gibi (set Amy Rubin’e ve kostümler Kaye Voyce’a ait) olduğu gibi, onun katı minimalizmini uygun bir şekilde yansıtıyor. Cha See’nin dinamik aydınlatması, oyunun ruh halindeki ustaca ürkütücü değişimlerinin altını çiziyor ve ses tasarımcısı Justin Ellington’ın müziğinde beklenmedik bir mizah var (belki de oyunun bir sesli oyun olarak gelecekteki sürümüne bir selam).
“Lucy” aynı zamanda kadınların, anne olsunlar ya da olmasınlar, oynamaları beklenen rollerin ve bu rollere göre değer biçen sistemlerin bir tür envanteridir. Bu, Bloom ve Collins’in neredeyse hiç rol oynamıyor gibi göründüğü gerçeğine daha da fazla dikkat çekiyor; oyuncular o kadar kararlı ve inandırıcı ki, olayların göründüğü gibi olmayabileceğine dair herhangi bir ipucu daha da istikrarsızlaştırıcı geliyor. Hayatınızı bir başkasının ellerine emanet ettikten sonra onların tamamen yabancı olduklarını fark ettikten sonra ortaya çıkabilecek türden bir duygu.
Lucy
25 Şubat’a kadar Manhattan’daki Minetta Lane Theatre’da; lucytheplay.com. Süre: 1 saat 50 dakika.
