1920’lerde ve sonraki on yılda, sanatsal ifade ve popüler eğlencede bir yaratıcılık patlaması yaşandı.
Chrysler Binası, bir Ziegfeld kızına yakışır bir başlıkla 42. Cadde’de gururlu ve dimdik duruyordu. Kaçakçılar, konuşma yerlerinde likörün akmasını sağladı. Harlem’s Cotton Club’da Duke Ellington ve grubunun sayesinde caz adlı yeni ve ateşli bir müzik radyo dalgalarını vurdu. Etek boyları daha uzun, saçlar daha kısaydı ve dans pistinde ve sinema perdesinde yeni hareketler boy gösteriyordu.
Caz Çağıydı, enerjisi ve heyecanı Yasağa ve Büyük Buhrana kararlı bir şekilde meydan okuyan bir dönemdi.
Billy Wilder filminin yeni müzikal uyarlaması “Some Like It Hot”da, şu anda Shubert Tiyatrosu’nda oynayan “Some Like It Hot” ile dönem muhteşem bir şekilde hayat buluyor. Açılış şarkısındaki bir söz, 1933’ün havasını yakalarken gösterinin tonunu belirliyor: “Şafak sökene kadar dans edelim… Yarın hepimiz gitmiş olabiliriz!”
Gösterinin yönetmeni ve koreografı Casey Nicholaw, ortam hakkında “Baş karakterlerimizin her şeyi gizli ve yer altında tutmak zorunda olduğu bir dünya” dedi. “Biraz yaramaz olabileceğin bir yer.”
Bir dizi röportajda, yaratıcı ekibin üyeleri gösterinin çeşitli yönleri için Caz Çağı’ndan nasıl yararlandıklarını ayrıntılarıyla anlattılar: müzik ve sözler, kitap, koreografi, manzara ve kostüm tasarımı ve görünüm.
Büyük, Pirinç Sesi
Yasak sırasında Chicago’da geçen “Some Like It Hot”, bir mafya darbesine tanık olduktan sonra kaçan Joe (Christian Borle) ve Jerry’yi (J. Harrison Ghee) konu alıyor. Kendilerini kadın kılığına sokarlar – şimdi Josephine ve Daphne tarafından gidiyorlar – ve tamamı kadınlardan oluşan bir grup olan Sweet Sue and Her Society Syncopators’a katılarak ülke çapında bir trende grupla birlikte seyahat ediyorlar.
Müzisyenlerle dolu bir hikayeye uygun olan şov, 17 oyuncunun daha birçok enstrümanı seslendirdiği bir sahne bandını tam ve gürültülü bir şekilde kullanıyor. Marc Shaiman (müzik ve şarkı sözleri) ve Scott Wittman’ın (sözler) imzasını taşıyan şarkılar, cesur melodileri, kendinden geçmiş performansları ve cesaret edememeleriyle Duke Ellington, Louis Jordan, Count Basie ve Jimmie Lunceford’un seslerinden ipuçlarını alıyor. -dans ritimleri.
Sweet Sue and Her Society Syncopators’ın sesi, 1940’larda öne çıkan, ırksal olarak bütünleşmiş, tamamı kadınlardan oluşan bir caz grubu olan International Sweethearts of Rhythm’e de selam veriyor.
Büyük grup döneminin “sıcak, neşeli, seksi” sesini yeniden yaratma kararı erken alındı. Shaiman ve Witman buna hazırdı. “Hayatımız boyunca bu şov için araştırma yaptık!” dedi Şaman. “Bu eylemler bizim için her zaman listenin başında yer aldı.”
Syncopators’ın grup lideri Shaiman ve Wittman, Sweet Sue (NaTasha Yvette Williams) karakteri için şarkıcı ve söz yazarı Victoria Spivey’in küstah blues’unda bir model buldu. Filmde orijinal olarak Marilyn Monroe tarafından canlandırılan, Senkopatörlerin yıldız oyuncusu Sugar (Adrianna Hicks) karakteri için daha karamsar bir palet keşfettiler. Wittman, “Sugar’ın Siyah olduğu fikri akla gelir gelmez, gruplarla turneye çıkan efsanevi beyaz olmayan kadınların düşünceleri aklıma geldi,” dedi. Sugar’ın saksaja boğucu gazeli “A Darker Shade of Blue”, Billie Holiday ve Ella Fitzgerald’ın vokal stilleri düşünülerek yazılmıştır.
Tekme ile Dans
Dans, I. Dünya Savaşı’ndan sonra daha vahşi ve daha gevşek hale gelmişti. Naughtier de – Nicholaw’ın baştan sona yakalamaya çalıştığı bir duyarlılık, ama özellikle “Let’s Be Bad” dizisindeki çapkın Charleston dansında.
Ancak Nicholaw’ın Broadway’e getirmekten en çok heyecan duyduğu şey, zamanın bir başka popüler dans çılgınlığı olan Lindy Hop’du. “Hemen o sözlüğe atladım” dedi.
1920’lerin Harlem’inde ortaya çıkan ve adını havacı Charles Lindbergh’in 1927’de Atlantik ötesi uçuşunun onuruna verilen dans, hızlı sallanmalar ve şimşek ayak hareketlerini içeriyor. Açılış numarası olan “Neye Susadınız?”, seyirciyi gösteri dünyasına davet etmek için mükemmel bir dans. Nicholaw, bazı cüretkarlıkların yapıldığını kabul ederken, “Bunda bir doğruluk ve heyecan var,” dedi. “Özgünlük her zaman teatral değildir. Dönemin otantik tarzını yakalamanın yanı sıra biraz mizah içeren ve şimdi taze hissettiren danslar yaratmak istedim.
“Some Like It Hot”, Bill Robinson (daha çok Bojangles olarak bilinir) ve Fred Astaire ve Ginger Rogers’ın filmleriyle 1930’larda Amerikan sinema ekranlarında altın çağını yaşayan pek çok step dansını da kucakladı.
Başlarda, Joe ve Jerry’nin dokunma rutini, ömür boyu süren ortaklıklarının simpatico doğasını ifade ediyor. Ve bir Perde 2 fantezi dizisinde şov, Joe ve Sugar arasında tomurcuklanan romantizmi ortaya çıkarmak için dokunmayı kullanıyor. Nicholaw burada ilham almak için Fred Astaire ve Ginger Rogers’a baktı. (Çift ilk kez 1933’te “Flying Down to Rio”da ekranda birlikte dans etti.) Nicholaw, kinetik hareketleri yeni bir dans keşfetmenin heyecanını taşıyan “Swing Time”daki (1936) Astaire ve Rogers’ın giriş dansı gibi bir şey için uğraştı. ortak – süslü ayak hareketlerinin havai fişek perküsyonunu sağlarken. “Romantik olsa da, daha eğlenceli bir havası var.”
Şarkı Sözleri ve Lingo
İş şarkı sözleriyle çağı canlandırmaya geldiğinde, Cole Porter’ın kibar, “şakacı müstehcen” beyitleri Shaiman ve Wittman için bir mihenk taşıydı. Shaiman, “Let’s Misbehave” gibi şarkıların sözlerinde, “aslında tek bir yaramaz kelime kullanmadan seksten bahsetmenin bir milyon bir yolunu buldu” dedi.
Benzer bir şekilde Shaiman ve Wittman, dizinin başlığıyla sonsuz bir eğlence buluyor ve “Bazıları sert sever, bazıları evcil sever/ Bana alevi seven bir güve getirin” ve “Şimdi bunaltıcı bir yaz gününde” gibi dizeler üretirler. , bazıları consommé ile mükemmel.”
“Some Like It Hot” aynı zamanda, zaman zaman karakterlerin gizli kodu olarak hizmet eden dağınık şarkılar, doğaçlama, heceli jimnastik (“zee bap zeh bootlee atta feet bam-bam!”) ile doludur. Louis Armstrong, Ella Fitzgerald ve Cab Calloway gibi scat şarkı söyleyen harikaların vokal doğaçlamaları ilham kaynağı oldu, ancak burada, elbette, etki tam olarak senaryoya göre yazılmış.
Kitabı yazarken Matthew López ve Amber Ruffin, işlerin fazla karikatürize olmasına izin vermeden dönemi anımsatmak istediler. “Cheese it!” gibi kolay anlaşılır bir argo konuşun. ve “Şu kaçış çubuklarını hareket ettirin!” diyaloğa girmenin yolunu buldu. Ruffin, “Sanırım ilk başta tam olarak ‘Bugsy Malone’ dedim,” dedi. “Gösterinin geldiği yeri seviyorum. Bu, dikkatinizin dağılmaması ve aynı zamanda onu kaçırmamanız için çağın diliyle yetiniyor.”
López ve Ruffin’in kitabı, “Merrily We Go To Hell”, “The Public Enemy” ve “The Gay Divorcee” gibi Prodüksiyon Kodu Hollywood filmlerinin zekasını ve tavrını yansıtıyor. Tatlı Sue, kadınların artık kibar olma baskısıyla kendilerini kısıtlanmış hissetmedikleri bir zamanın kokusunu alarak biraz zingiriyor. “Doktordan az önce haber aldım,” diyor, “ve sabır testim negatif çıktı.” López, “Sue bana her zaman bir Caz Çağı filminden fırlamış bir karakter gibi geldi,” diye açıkladı, “ancak o zamanlar asla tasvir edilemeyecek bir şekilde.”
Makine Çağından Setler
Duke Ellington hava dalgalarını canlandırırken, yeni bir tür mimari ve tasarım anlayışı görsel olarak her şeyi canlandırıyordu. Art Deco, çarpıcı geometrisi ve ışıltılı yüzeyleriyle 1920’lerde ve 1930’larda – gösterinin manzara tasarımcısı Scott Pask’ın işaret ettiği gibi Makine Çağı’nın zirvesinde – gelişti ve New York’taki Chrysler Binası tarafından özetlendi. Pask için, bu binanın dekoratif metal işçiliği, merdiven korkulukları ve aydınlatma armatürleri de dahil olmak üzere sayısız sahne detayı için bir atlama noktasıydı. Chrysler’in tepesindeki alçalan parabolik kemerler, bir duvar kağıdı desenini bile bildiriyor.
Setlerin rengi, Makine Çağı’nın metalik paletinden geliyor: çelik, gümüş, krom, grafit. Gösteri başlamadan önce bile izleyiciler, geleneksel kırmızı Broadway gösteri perdesi yerine, metal bir sahne önü içinde çerçevelenmiş bir dizi dar, katlanmış gümüş dikey düzlem görür.
Göz kamaştırıcı bir sahnede, Pask tarafından tasarlanan bir tren Chicago’nun Union İstasyonu’na giriyor ve sahnenin tüm genişliğini kat ediyor. 30’larda lokomotiflerin aerodinamik hissi üzerine modellenmiştir. Pask, “Bana çok keyif veren bir tasarım öğesi,” dedi.
Pask, Hotel del Coronado’daki perdeler, masalar, sandalyeler ve diğer sahne mobilyaları için, Uluslararası Sanat Fuarı’nda gösterildiğinde lüksü güçlü şekiller ve dekoratif kısıtlamalarla aktaran mobilya tasarımcısı Jacques-Émile Ruhlmann’ın çalışmasından ilham aldı. 1925’te Paris’te Dekoratif ve Modern Endüstriyel Sanatlar.
Pizazz ile Saç Modelleri
Gösterinin saç ve peruk tasarımcısı Josh Marquette, Caz Çağı’nın “gerçekten kadınların saçlarını kısa kesmeye başladığı zaman” olduğunu açıkladı. “Aslında uzun saçlarınız varsa ya yaşlıydınız ya da modası geçmiş sayılırdınız. O günün stilleri, parmak dalgalı ve toplu kıvrık saç modelleri ile çok ayrıntılı ve muhteşemdi. Kadınlar bu stilleri yaratmak için büyük çaba sarf ettiler. Ama yine de saçların ‘dans etmesi’ ve bir caz kulübünde dışarı çıktığında dağılmaması gerekiyordu.
Marquette, dans pistinde bir seansa dayanabilecek saç stillerinin sırrını arayan Lindy Hoppers’ın görüntülerini inceledi. “Neredeyse her zaman bir numarayı saçları bozulmadan bitirirlerdi,” dedi, “ama şapkaların ve saç süslerinin çoğu gitmişti!”
Marquette’in katalogunda Greta Garbo ve Bette Davis gibi isimler de vardı. Daphne’nin gösterinin sonundaki peruğu doğrudan ve hayranlıkla Josephine Baker’ın alnına ve yanaklarına bukleler yapıştırılmış şık “Eton kısa” saç stilinden ödünç alındı. Marquette, “Dahil edilemeyecek kadar iyi bir saç stili,” dedi.
Sugar’ın saçına gelince, özel olarak herhangi bir modele göre modellenmemiş olsa da, hem Baker’ın kırptığı yontulmuş kaliteye hem de Clara Bow’un buklelerine benziyor ve “belki bir ons Betty Boop ile!”
