LOS ANGELES — 1970’lerin ortalarında, bir dansçı ve koreograf olarak kendini kanıtlamış olan Simone Forti, hologramlar – siz etrafta dolaşırken harekete geçen vücudunun minyatür görüntüleri – yaratmayı denedi. Hologramlar, geçici dans sanatıyla ilgilenen müzeler için can sıkıcı bir soruya tek bir yanıt sunuyor: nasıl toplanacak veya sergilenecek.
Forti’nin Yahudi-İtalyan ailesinin 1939’da göç ettiği ve son 25 yıldır yaşadığı şehir olan Los Angeles’taki Çağdaş Sanat Müzesi’ndeki çalışmalarına ilişkin yeni, geniş kapsamlı bir araştırma, bir başkasını sunuyor. Altmış yılı kapsayan gösteri, artık büyük müzelerin sahibi olduğu performans videoları, çizimler, yazılar, fotoğraflar ve üç büyüleyici hologram içeriyor.
MOCA’daki “Simone Forti” sergisinin küratörü Alex Sloane şunları söyledi: “Simone birçok farklı formda hareketle çalışan bir sanatçı. Her zaman hareket halindeki bedeni farklı ortamlara nasıl aktaracağına bakıyor.”
87 yaşındaki Forti, Çarşamba günü dansta ömür boyu başarı için 2023 Altın Aslan alacağını açıklayan Venedik Bienali tarafından da onurlandırılıyor.
Bir röportajda “Altın Aslan’ın ne olduğunu bilmiyordum,” dedi ve hemen ekledi: “Bu yıl birisinin rolü üstlenmesi ve orada durması gerekiyorsa, bunu dünya için yapacak kişi olmaktan onur duyarım.” toplum.”
Topluluk fikri, Forti’nin 1961’de 1961’de bir grup olarak ilk çıkışını yapan talimat tabanlı çalışmaları olan “Slant Board”, “Hangers” ve “Huddle” gibi etkili Dans Yapılarından bir seçki içeren MOCA gösterisinin merkezinde yer alıyor. Yoko Ono’nun New York çatı katı. Tırmanma ve sürünme gibi yaya eylemlerini kullanarak, harekete doğaçlama, gerçekçi bir yaklaşım getirmeye yardımcı oldular – Forti’nin modern dansı yeniden şekillendiren 1960’ların canlandırıcı kolektifi Judson Dance Theatre’ın üyeleriyle birlikte keşfetmeye devam edeceği bir yaklaşım.
MOCA’da haftada üç gün Dance Constructions’ın canlı performansları var ve müze ayrıca 17 ve 18 Şubat tarihlerinde Frieze Los Angeles’taki sanat fuarı çadırının dışında “Huddle”ın bir versiyonunu sunuyor.
Geçen hafta MOCA’da Forti resimlerini, hologramlarını ve Dans Yapılarını tartıştı ve erken dönem dans sözlüğünün canlı bir kaynağından bahsetti: hayvanlar. Aşağıda bu konuşmadan düzenlenmiş alıntılar bulunmaktadır.
MOCA gösterisi, 1970’lerde yaptığınız hayvan çizimleri de dahil olmak üzere, hayvan hareketine olan ilginizle başlar. Ayılara karşı zaafın var gibi görünüyor.
Evet. 4 yaşımdayken İtalya’dan İsviçre’nin Bern kentine kaçtığımızda, neredeyse her gün karlı sokaklarda ayı çukurunu görmek için bu harika yürüyüşe çıkardık. Daha sonra, belki Central Park Hayvanat Bahçesi’nde diğer ayıları izlediğimi ve başlarını ve omuzlarını nasıl bir yandan diğer yana salladıklarını da hatırlıyorum. Muhtemelen bir kafese kapatılmanın acısını biraz hafifletir. O zamanlar, dans kelime dağarcığımın çoğu hayvanları incelemekten geldi.
1950’lerde San Francisco’da ilk yaşadığınızda soyut resimler yaptınız. Neye benziyorlardı?
De Koonings gibi görünmelerini umuyordum – çok hareketli ve büyüklerdi. O zamanlar kocam olan Bob Morris bana bir tuvali nasıl gereceğimi öğretti ve bazen işe onu yere koyarak başlardım. En az bir kez uzanıp şekerleme yaptığımı hatırlıyorum. Sorun, bu büyük, yağlı ıslak şeylerle ne yapılacağıydı. Onları dürüp ailemin garajına koydum, onlar da çöpe attı.
Resimler, takip eden dans çalışmalarınızı ima etti mi?
Bence de. Kolumu belli bir çizgi yapmak için hareket ettirmezdim mesela, tüm vücudumu hareket ettirirdim ve tuvalde bu hareket ortaya çıkardı.
Gösteride düzleştirilmiş kağıt poşetler üzerine yapılmış bazı yeni çizimler var. Neden market poşetleri?
Bir şeyi büyük kağıda sürükleme arzum vardı. Bu yüzden elimdekilere baktım: eski, kurumuş akrilik boya ve market poşetleri. Sanırım pandeminin ilk günlerinde endişeliydim ve bu jestleri, bu işaretleri yapmak bana sağlam bir dünya hissi verdi.
“Huddle”ı gördüğümde, her bir oyuncunun yığının tepesine ulaşmak için diğer vücutların üzerinden tırmanmaya ne kadar özen gösterdiği beni çok etkiledi. Nazik, destekleyici bir topluluk için bir örnek veya metafor gibi görünüyordu. Bu düşündüğün bir şey mi?
Şimdi düşünüyorum ama başta böyle değildi. “Sarılma” daha kaba ve daha derli topluydu, daha çok yerçekimi ve dünyayla olan ilişkimiz ve tırmanmak için çok fazla güç kullanma hissi hakkındaydı.
O zamanlar New York’ta yeniydim. Anna Halprin ile ormanda [San Francisco dışında] dans ediyordum ve şimdi aniden etrafımdaki her şey insanlar tarafından inşa edildi, bu yüzden şunu söyleme ihtiyacı hissediyordum: Yer kaplıyorum, ağırlığım var. O zamandan beri vücut çalışmasını, kraniyosakral terapiyi ve meditasyonu benimsememizle işin değiştiğini düşünüyorum. Toplumumuzda her şeyin daha da önem kazanmasıyla birlikte “Huddle” yapma tarzı değişti ve daha dikkatli hale geldi.
Artık “Toplu Sohbet” pek çok şehirde çok sık icra ediliyor.
Bir keresinde Floransa’daki Piazza della Signoria’da Michelangelo’nun Davut heykelinin [kopyası] önünde yapılan “Toplantı”nın bir resmini aldım — bunu görmek çok eğlenceliydi. Bir inşaat gerektirmediği için “Toplantı” yapmak kolaydır. Ancak insanlar bunu bir seyirci kitlesi için yapmayı planlıyorlarsa, bunu tüm Dans Yapılarını satın alan Modern Sanat Müzesi ile paylaşmaları gerekiyor.
“Eğimli Tahta”, bir oyun alanında bulabileceğiniz ahşap bir tırmanma yapısına benziyor. Fikir nereden geldi?
Japon grup Gutai’nin bir çalışma dergisinde fotoğraflarını gördükten sonra, Dans Yapıları ile ilgili tüm fikirler aşağı yukarı aynı zamanda ortaya çıktı. Sanatçılardan biri, Saburo Murakami – bugün çalışan Murakami değil – üzerlerine kağıt gerilmiş, belki 5’e 6 fitlik bir dizi büyük çerçeveden oluşan bir parça yaptı. Çerçeveleri birbirinin önüne dizdi ve sonra içlerinden geçerek gitti. Bunun tek bir eylem olması ve tamamen tatmin edici olması beni çok etkiledi ve bunların her biri kendi yolunda bir eylem.
Sanatçılar ortalıkta yokken, Yapılar minimalist bir heykel olarak geçebilir. Onları öyle mi görüyorsun?
Şu an iplere bakıyorum ve bence çok güzeller. Oyuncuları ve nesneleri bir arada bir heykel olarak görüyorum.
Senin The Box’ta galeri gösterisi bilim adamının yardımıyla 70’lerde yaptığınız hologramların 2018’inde Lloyd Çapraz saf sihirdi. O iş nasıl ortaya çıktı?
O sırada Lloyd’un arkadaşı olan Peter Van Riper ile evliydim. Peter’ın aklına Lloyd’la birlikte bir şeyler yapmamız gerektiği fikri geldi. Her hologram için esasen bir hareket yapmak bana mantıklı geldi. Bu yeterliydi. Pek çok farklı hareketle bütün bir dans yapmak zorunda değildiniz.
“Uzun Adımla Sürünme” adlı hologram için, figürün yerden çıktığını görebilirsiniz ve bu benim hayvan yürüyüşüne veya hareketine olan ilgime geri dönüyor. Geçmişte dört ayaklı gibi dört ayaklı olmaktan şimdi olduğumuz gibi iki ayaklı olmaya geçişimizi inceliyordum. O zamanlar çok sürünüyordum.
