M. Night Shyamalan’a Güvenmek İçin Ne Gerekir?

Bir adam karanlık bir odaya girer ve şüpheli bir izleyici kitlesiyle karşılaşır. Bu dört duvar arasında tutsak yabancılara ölüm kalım meselesi olan bir hikaye anlatacağını açıklıyor. Ama önce onlardan çok önemli bir şeye ihtiyacı var: güvenleri.

“Knock at the Cabin”de tırpanla kaynaşmış bir yaba kullanan, ağır dövmeli bir kaslı adam olan Leonard (Dave Bautista) için güven kazanmak kolay değil. Filmin yönetmeni M. Night Shyamalan için bu daha da zor.

Shyamalan, 2021 NPR röportajında ​​hileci itibarı hakkında “Buna bir tür süslü dans hareketi olarak bakmıyorum,” dedi. “Şimdi millet, ay yürüyüşünü yapacağım! İşte başlıyoruz!” Shyamalan, ıvır zıvır peşinde olmadığı konusunda ısrar ediyor. O, aydınlanma anlarını kovalayan bir spiritüalist, tek bir bilginin açığa çıkması dünyayı anlamlandırdığında o nefes verme.

“Knock at the Cabin”in başlarında, Leonard ve adam kaçıran üç arkadaşı bir aileyi bağlarlar – ebeveynler Eric ve Andrew (Jonathan Groff ve Ben Aldridge) ve küçük kızları Wen (Kristen Cui) – ve mahkumlarını ikna etmeye çalışırlar. içlerinden birinin ölmesi gerektiğini yoksa insanlığın yangınlara, sellere ve vebalara maruz kalacağını. Paul Tremblay’in “Dünyanın Sonundaki Kulübe” adlı romanından uyarlanan sinema, kelimenin tam anlamıyla bir Vahiy duyuruyor. Rehineler ve izleyiciler bir seçim yapmalıdır. Leonard’a inanacaklar mı inanmayacaklar mı? Başlangıçta ortaya konulan iki sonuçtan biri doğru çıkacaktır. Ne olursa olsun, jeneriğinde Shyamalan’ın adı geçmesi, bazı insanların Halasona bir bükülme deyin.

Her zaman böyle değildi. Philadelphia banliyölerinde büyüyen bir uzunlukta olan Shyamalan, hafta sonlarını Steven Spielberg filmlerinin basit 8 mm yeniden yapımlarını çekerek geçirdi. Indiana Jones fötr şapka giymişti; Alman çobanı dev kayayı oynadı. Ailesi onun doktor olacağını varsayıyordu. ur-Shyamalan’ın sürprizi, yalnızca New York Üniversitesi’nin Tisch Sanat Okulu’na başvurduğunda geldi.

Shyamalan sonsuza kadar Spielberg’in papağanlığını yapamazdı. Kendi sesini bulması gerekiyordu. ReelBlend podcast’indeki bir röportajda, lisedeki aşkının kapalı gişe satılan bir “Ölümcül Cazibe” gösterisi sırasında eğilip “Şunun gibi filmler yapmalısın” diye fısıldadığını söyledi. O gerilim filmlerine bir şans vereceğini düşündü. Yine de ilk uzun metrajlı filmi – Hindistan’da yurt dışında okuyan Amerikalı bir kolej çocuğu hakkında bir kültür çatışması draması olan ve o zamanlar 22 yaşında bir öğrenci olan Shyamalan’ın borç parayla finanse ettiği “Praying With Anger” (1992) tarafından reddedildi. İnceleme zahmetine giren birkaç eleştirmenden biri olan James Berardinelli: “Bir sonraki köşede ve ondan sonraki köşede ne olduğu her zaman bellidir.”

“Altıncı His”, Shyamalan’ı yaratıcı tekdüzeliğinden kurtardı ve onu yeni bir rutine sapladı. Yeniden izlediğinizde, filmin “Ölü insanlar görüyorum” dönüşüne dair kanıtları en başından nasıl ortaya koyduğunu takdir edebilirsiniz. Bu bir anagnorisis örneği, bir karakterin gerçek doğasının tanınması, Oedipus’a ve ötesine uzanan edebi bir araç. (Aristoteles bunun hikaye anlatıcılığının en tatmin edici ifşası olduğunu ilan etti.) Shyamalan bir dikişte hile yapmadı. Yine de, sonraki filmlerine bir güvensizlik duygusu gölgelendi. İzleyiciler, SAT’ta bir matematik sorunuymuş gibi, üçüncü perdeden önce filmini çözmeye yemin ederek, dükleri yukarıdayken filmlerine gittiler. Bu sadece bir olay örgüsü noktasıydı.

Buna cevaben Shyamalan, “Köy”den doğaüstü olanı çıkardı. Michael Bamberger’in “Sesleri Duyan Adam: Veya, M. Night Shyamalan Kariyerini Bir Peri Masalında Nasıl Riske Attı” adlı kitabından bir röportajda yapımcı, DreamWorks yöneticisi Nina Jacobson’a “Artık insanlar Filmlerimi izlemeye geldiklerinde ne alacaklarını biliyorlar.”

“‘Bana hiç güvenemezsin – bilmiyorsun’ diyorum NeresiBen gidiyorum.'”

Filmleri gişede hala başarılıydı ve genel olarak başarılı olmaya devam edecekti, ancak izleyicilerle ilişkisi daha da kötüleşti. Shyamalan daha aptalca ifşaatları kavradı (“Belki insanlar bitkileri kurutuyorlar?” Mark Wahlberg’in karakteri “The Happening”in yarısında tahminde bulunuyor) ve kendisinin önceki 30 dakika boyunca öldüğünü iddia eden bir aldatmaca belgeseli hazırladı. Bu sıralarda, Yann Martel’in “Pi’nin Hayatı” adlı romanının bir uyarlamasını yönetmekten vazgeçti çünkü kendi doğum yeri olan Hindistan’ın Pondicherry kentinden bir uzunluktaki bir hikayeyi, hikayeyi varlığın incelemesine tabi tutamayacak kadar korumacı hissetti. bir M. Night Shyamalan resmi. (Sinema, yönetmeni Ang Lee’ye 2013’te Akademi Ödülü kazandıracaktı.)

Shyamalan kendi hikayesini yazıyor olsaydı, iki ironiye dikkat çekerdi. İlki, Shyamalan’ın kendisinin olma eğiliminde olmasıdır. fazla ciddi Basına basmakalıp cevaplar vermek yerine – oyuncu kadrosu harikaydı, stüdyo harikaydı, her şey harika – arkadaş edinmek için burada olmadıklarını rahatça övünen bir realite şovu yarışmacısı gibi iç mekaniğini ortaya koyuyor.

İkincisi, “Altıncı His”i Hollywood’a cüretkar, orijinal bir film yapımcısı olarak girmek için çekmişti – yine de kendisini “Sonraki Spielberg” olarak anan bir Newsweek kapağının baskısıyla kıskıvrak yakalanmıştı. hala evde idolünü taklit eden o çocuktu. Shyamalan, ilk Shyamalan olmak istedi. Dördüncü bir Indiana Jones sinemasının senaryosunu yazma teklifini reddetti, ancak bir şekilde aşırı karmaşık ve vahşice paniğe kapılmış bir hoşgörü parçası olan “Lady in the Water”ın (2006) onun “ET”si olacağına inandı. yazarın onu fazladan bir cinsel çekicilikle Bob Dylan, Michael Jordan ve Moses’a benzettiği söz konusu kitap. (“Gecenin gömleği yarı açıktı – Tom Jones en iyi döneminde.”)

“Lady in the Water” felaketi, Shyamalan’ın bütçesinin her zamankinden daha pahalı olduğu, “The Last Airbender” (2010) için 150 milyon dolara ulaştığı, ancak toplam Rotten Tomatoes puanını da eklediği dört filmlik bir çöküşü başlattı. hala çürük.

Shyamalan, gösterişli gişe rekorları kıran filmlerin yaratıcı özgürlüğü hak ettiğini kanıtlayacağını ummuştu. İnancını, Spielberg’in başarısının yanlış bir anlatısına bağlamıştı. Ve başarısız olmuştu.

Usta manipülatör kendi seçimlerinden korkuyordu.

Bundan sonra ne yapılacağına gelince? Cevap açıktı – eğer başa dönerse. Shyamalan, 5 milyon dolarlık buluntu görüntü korku filmi “The Visit”i (2015) yapmak için evinden borç aldı. Her Hollywood stüdyosu onu dağıtmayı bıraktı, bu yüzden Philadelphia’ya uçtu ve Universal evet diyene kadar düzenlemesini cilaladı. “Ziyaret” dünya çapında 98 milyon dolar hasılat yaptı ve yönetmen, 278 milyon dolar hasılat yapan bir sonraki sinema olan “Split”i ve 247 milyon dolarlık bir sonraki “Glass”ı finanse etmek için beklenmedik bir pay aldı; her biri tam bir yaratıcı bağımsızlıkla kendi parasıyla çekildi ve biri hariç hepsi esasen kendi arka bahçesinde çekildi. Bunun istisnası, pandemi nedeniyle Dominik Cumhuriyeti’nde kapalı bir tatil beldesinde çekilen “Old” (2021) filmidir. Bunu da cebinden ödedi.

Gerçek şu ki, günümüzün titrek sinematik manzarası, bırakın bir sonrakini, mevcut Spielberg’i zar zor destekleyebilir. Bunun yerine, Shyamalan yeni bir paradigma tasarlıyor. O, düşük bütçeli bir yabancı olmayı tercih eden ender markalı film yapımcısı, dünyanın en ünlü B-film yönetmeni, başlığın içine zekice kancalar yerleştirilmiş ucuz resimlerle izleyicileri heyecanlandırma sorumluluğunu üstleniyor. Artık en iyi fikirlerini sonuna kadar saklamıyor. “Eski”de Shyamalan açık sözlü bir önermeyi benimsiyor – gizemli kumsal insanları yaşlandırıyor! – ve iyi zevk noktasını geçerek fikri ikiye katlar ve baş döndürücü, suçlu zevke doğru ilerler.

“Kulübede Vur”u bir güven egzersizi olarak kabul edin. Bautista’nın karakteri, kabindeki aile onun vizyonlarına inanmayı reddederse kıyameti tehdit ediyor – ve Shyamalan, onun sadece eğlendirmek istediğine inanıp inanmadığımızı görmek için bizi tiyatroda topladı. Bunu kanıtlamak için kan ve gözyaşı dökmeye hazır bir filmde, Shyamalan’ın samimiyeti en büyük darbeyi alıyor.