[ad_1]
Tiyatro kökenli olduğunu söyleyen Halil Ergün “İznikliyim ben. Toprağa bağlı ve çok eski bir aile. Annem sefir, babam elektrik mühendisi, abim hekim olmamı istiyordu ancak ben tabiata dönüktüm. Müsamereler filan oluyordu. Sinemalar seyrediyorduk. Sinemamız vardı, babamların işlettiği. Tüm sinemaları seyrediyorduk beş yayından itibaren. Kerpiçten yapılmış bir salon ve sinemaydı. Ancak hiç o denli artist olmak, meşhur olmak üzere bir fikrim yoktu. Yalnızca hoşlandığımı biliyorum” dedi.
“YILMAZ GÜNEY SENİ VAZİFEYE ÇAĞIRIYOR’ DEDİLER”
Ergün, hayatında oyunculuğun rolüne ait, şu bilgileri verdi:
“Sanatın insan hayatındaki fonksiyonu konusunda şuurumuz, bilgilenmemiz ortaya çıktı ve bir hayat usulüne dönüştü bir mühlet sonra. İnsan hayatlarını sergilemek, halka bir şey söylemek benim stilim oldu. Tiyatrolar kurduk. Çok değerli tiyatro hareketlerinin içinde oldum. Talihimize, Anadolu’da 40 tiyatronun dolaştığı bir periyottu. Halkımızla sanatın buluştuğu, köylere kentlere kadar uzanan bir tiyatro macerası… Halkın toplumsallaşma kültüründe çok değerli işlevi vardır, öbür insan hayatlarına katılma kültürü. Sonra bu, bir hayat usulüne dönüştü. Sinemada 12 Mart’ı yaşadık. Kasabama döndüm. Yılmaz Güney mahpusa girmişti. Arkadaşlarım dedi ki, ‘Yılmaz abi seni misyona çağırıyor. Bir sinema var, senin oynamanı istiyor.’ 1974 yılının eylül, ekim aylarında sette buldum kendimi ve yazgıya dönüştü. Çok sevdim kamerayı. Kamera sesini sevdim ve kaldım. Hiçbir vakit şöhret olmak, para pul kazanmak, çok büyük aşklar yaşamak üzere bir stilimiz yoktu. Zira Türkiye’deki o tartışmalardan etkilenmiştik. Bir şey söylemek, ülkenin meselelerine, insanların sıkıntılarına, sanatın lisanına ilgi duydum ve hayat şeklim haline geldi. Bir yazgı üzere bugüne geldik.”
Oyunculukta rolünü en düzgün biçimde yapmaya çalıştığını kaydeden sanatçı, “Bizler direktör oyuncularıyız. Senarist ve direktör kurar. Biz de bize sunulan karakteri en uygun biçimde sergilemek durumundayız. Toplumun çözümlenmesi, toplumdaki insan münasebetlerinin analiz bilgisi ya da sınıfsal sıkıntılar. Hayatın içindeki başka ayrı karakterlerin farklı toplumsal pozisyonların, statülerin varlığını fark etmek, size sunulan karakteri de o manada yorumlama mecburiyeti ve tahlil bulma gayreti getirir” değerlendirmesinde bulundu.
“ÇOK AĞLAYINCA, ÇOK DÜZGÜN OYNAMIŞ OLMAZ”
Usta oyuncu, mesleği boyunca birbirinden farklı birçok rolü oynadığını vurgulayarak, şöyle devam etti:
“Ben işvereni da, kötüyü de oynadım. ‘Jön makus adam oynamaz.’ dediler. Jön dayak yemez, yalnızca döver. O denli bir kültür vardır bizim Yeşilçam’da. Fakat insan o denli değildir. Siz gösterebilirsiniz bunu. Rolün tesirinde kaldım, konuta gittim filan. Ben bu türlü bir şeye inanmam. Bana verilen rolü yalnızca yorumlarım. Toplum içinde müşahedelerimiz, bilgimizle günlük hayatımızdaki örnekleri gözlemek, bilmek, tanımak noktasında, bir zenginlik taşımak zorundayız. En düzgününü yapmaya çalışırız. Asıl problem bedeninizi çözmek. Elinizi, kolunuzu, gözünüzü hangi jestle hangi yansımayla sunabilirsiniz? Bunu çözmek de bir bilim işidir. Aslında sanat da bir bilim işidir bir tarafıyla. Duygusal iş problemi değildir. Çok ağlayınca, çok güzel oynamış olmaz. Çok gülünce, çok yeterli oyuncu olmaz. Problem o karakterin toplumsal pozisyonu. Köydeki öbür, kentli diğer, varlıklı, yoksul, fakir oburdur. Bakışlar bile değişir.”
Oyuncunun senaryoya katkılarına da dikkati çeken sanatçı, “Aslında sinema oyunculuğu gözlerle yanlışsız bakmaktır. Kamera göz bağı çok önemli. Bir karakteri ya da durumu, o sahneyi anlatmada yalnızca hareketle olacak işler değildir bu. Mesleğinizi sevdiğiniz vakit bu türlü. Ben hala heyecan duyuyorum. Sokakta yürürken millet bana sarıldığında, ‘Beni seviyorlar’ diye bakmıyorum. Âlâ sunmuşum mesleğimi, uğraşlarımı diye algılıyorum. O beni çok sevindiriyor” diye konuştu.
Halil Ergün, gerçek sanatkarların gerisinde iz bıraktığını söyleyerek, şunları kaydetti:
“Ben Yeşilçamlıyım diyorum artık. Keskin devirlerimizde çok bilmişliğimiz, gençliğimiz vardır, en doğrusunu biz biliriz diye. Bizde de o denli keskin kararlar vardı, tiyatro da yaparken. Fakat hayat size çok şey anlatıyor. Daha öbür düşünmeye başlıyorsunuz. Yeşilçam’a girdiğimde biraz zirveden bakma problemi vardı. Sonra fark ettim ki Türkiye sinemasının ismi Yeşilçam’dır. Artık Yeşilçamlı olmakla çok övünüyorum ben. 80’e yakın sinemada oynadım. Sonra düşünmeye başladım. Yanlışıyla doğrusuyla, eksiği, yanılgılı olanı vardır ancak genel bir süreçten bahsediyorum. Çok kıymetli bir fonksiyonu yerine getirmiştir. Bugün noktalanmıştır, diğer bir mecraya düşmüştür.”
“YEŞİLÇAM İÇİN KASABALARA SİNEMALAR KURULDU”
Yeşilçam’ın Türkiye’de toplumsallaşmanın çok kıymetli bir fonksiyonunu yerine getirdiğini vurgulayan sanatçı, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Bölgeler kurmuşlar; Güneydoğu Anadolu, Doğu, Karadeniz, Marmara bölgesi, Adana, İzmir. Orada bir iktisat kurulmuş kasabalara kadar giden sinemalar. Babamla hala oğlunun açtığı kerpiç bir sinemaydı. O güne kadar insanların buluşmaları köyde, kasabada hatta kentin belirli yerlerinde… Toplumsallaşma diyebileceğimiz, öteki insan hayatlarına şahit olma, öteki insan hayatlarının sevincini, acısını paylaşma kültürü… Ya cenazelerde acılara ortak olursunuz. Namaz kılar yahut cenazesini götürürsünüz ya da düğünlerde mutluluklara ortak olur ikram götürürsünüz. Bir ailenin, komşunun acısına ortak olmaktır. Yeşilçam için kasabalara kadar sinemalar kuruldu, harman yerlerinde sinemalar gösterildi.”
Usta sanatçı, Yeşilçam anılarına da değinerek, “Unutulmuş kahramanlar üç kuruşa oynardı. Gittiğimde heyecan duyuyordum. Hayatımıza girmiş birinci, ikinci, üçüncü derece rollerde oynamış beşerler vardı. Kadir Savun geliyor setime, ellerim titriyordu. O kadar tutkuyla ve mesleklerine bağlı işler yaptılar ki. Bu açıdan çok kıymetli fonksiyon yerine getirmiştir Yeşilçam. Yeşilçam sinemacısı olmaktan çok şey kazandım, çok şey öğrendim. Bir tek eksikliğimiz şu. Dünya çapında sinema kültürüne sahip başarılarımız var lakin Amerikan, İngiliz, Fransız sineması üzere değil. Oradaki eksiklik şudur. 200-300 sinema çekildiği vakitler var. Bölgelerde dolup taşıyor sinemalar. Parayı kazananlar tekrar sinemanın teknolojik gelişmesine yatırım yapmadı. Fırınlar yaptı, apartmanlar kurdu, parayı öteki yere aktardılar” değerlendirmesini paylaştı.
“İYİ Kİ SUNA ABLA BENİ TİYATROYA KOYMUŞ”
Perihan Savaş da oyunculuğa şimdi 5 yaşında tiyatro sahnesinde adım attığını belirterek, “Sinemada da uzun bir vakit oldu. Sevgili Suna Pekuysal’ın annemin arkadaşı olması, ‘Ben bu kızı tiyatroya götüreceğim, bu kızda cevher var’ demesiyle başlayan bir süreç. Sonra kendimi bulduktan sonra bir baktım ki sanatın içinde, tiyatrodayım. Tıpkı vakitte okul da başladı. Düzgün ki beni götürmüş Suna abla, düzgün ki tiyatroya koymuş, güzel ki bu mesleğin içinde olmuşum. Herhalde farklı bir meslek düşünemezdim” dedi.
Sinemaseverlerin gösterdiği ilgiye de değinen sanatçı, şunları kaydetti:
“İnsanların sevgiyle bakması, kucaklaması, herkese nasip olan bir şey değil. Konutta televizyonda ya da sinemada izledikleri vakit, bizi ailelerinden biriymiş üzere kabul etmeleri ve sokakta size baktıklarında gözlerindeki ışıkları gördüğümüz vakit çok keyifli oluyorum. İnsanların yaşadığı aksilikleri hem tiyatroyla hem sinemayla birlikte bir yerlere aktarabiliyorsak, bir şeyleri önleyebiliyor ya da ‘Bunun bu türlü yapılması gerekiyor’ diyebiliyorsak bu bizim için çok kıymetli. O yüzden de tarafsız, kimseye ayrım yapmadan sevgiyle kucaklamak ve onların yaşadığı sıkıntıları aktarmak bizim misyonumuz diye düşünüyorum.”
Perihan Savaş, Türk sinema ve dizi dalındaki duruma da dikkati çekerek, “Sinemada bir senaryo geliyor önünüze. Dizide ise ya iki ya da üç senaryo gönderiyorlar. Sonraki kıssaların bir sinopsisini yani kısa anlatımını çıkarıyorlar. Oynadığım son diziden bahsedeyim. Üç kısım senaryo okudum. 1980’leri anlatan inanılmaz bir şeydi. ‘Bu işin içinde olmak istiyorum.’ dedim. Bir baba çocuğun acı kıssasını anlatan, ortada aşkı da olan çok hoş bir öyküydü. Ne yazık ki bu diziler uzadığında, kanallar dizilere, senaryoya müdahale ettiğinde, sizin okuduğunuz şeyin çok daha dışına çıkıyor Biz 1980’ler diye başladığımız bir işi, Adams Ailesi olarak bitirdik. Üç senarist, üç direktör değişti” diye konuştu.
Sinema,Tiyatro,İş,Hayat,İnsan,Yeşilçam,Oyuncu,Zaman,Toplum,Olmak,İçinde,Film,Sanat,Göz,Sanatçı,Rolü,Kültür,Mesele,Dizi,Senaryo
Haber Kaynak : Sözcü
[ad_2]
