35 yaşındaki Ramazan Sincar 2012 yılında İstanbul’dan Samsun’a giderken trafik kazası geçirdi. Yol kenarında dinlenmek için durduğu sırada arttan gelen aracın çarpmasıyla omurilik felci olan ve bedeninin yüzde 90’ını kullanamaz hale gelen genç öğretmen, iki yıl boyunca hastanelerde hayat uğraşı verdi.
HAYATA KÜSMEDİ
Hem mesleğinden vazgeçmeyen hem de hayata küsmeyen Ramazan öğretmen, 8 yıldır Bahçelievler’deki Füsun Yönder Anadolu Lisesi’nde öğrencilerine umut vermek için çalışıyor.
Kaza öncesi futbol ve hentbolla ilgilenen evli ve bir çocuk babası Sincar, tekerlekli sandalyesinde şimdilerde masa tenisinde dereceler alıp, öğrencileriyle bir arada muvaffakiyetten muvaffakiyete koşuyor. Ramazan öğretmenin yardıma muhtaçlığı olduğunda da birinci koşan öğrencileri oluyor.
Ramazan Sincar, “Uyandığında bedeninin yüzde 90’ını kullanamıyorsun. Bu çok ağır bir travma. İnancım beni ayakta tuttu. Ailem ve arkadaşlarımdan gördüğüm takviye, sonrasında eşimle tanışmam, eşimin bana takviyesi beni ayakta tuttu. O devirde emekliliğe ayrılıp öğrencilerimle olmasaydım tahminen bu kadar başarılı olamazdım. Çok güç günler geçirdim. Gözyaşlarıma yastığım şahittir. Hayata tutunmayı bildim, başardım. Her yıl bin tane öğrencinin hayatına dokunuyorum. Her sınıftan 15 öğrenci bunun farkına varsa tahminen binlerce insanı değiştireceğim. Toplumu lakin bu biçimde değiştiririz. Hiçbir engelli birey meskeninde kalmasın” dedi.
“ÖĞRENCİLER ŞAŞIRDI”
Sincar, tekerlekli sandalyeyle okula birinci gittiği anı da anlattı: “O an çok sıkıntı bir histi. Şimdiye kadar ayaktasın. Tekerlekli sandalye ile nasıl yaşayacağımı da bilmiyorum. Birinci vazifeye başladığımda otomobilden inmeye bile utandım. Çocuklar bana bakacak, ne yapacağım diye kanılar kapladı içimi. Otomobilden indim, dersime geldim ve hiçbir şey yok üzere dersimi anlatmaya devam ettim. Öğrencilerin bakış açısı çok farklıydı. Bir öğretmen derse gelecek, bir vücut eğitimi öğretmeni, hayal edilen bu değil. Şaşırdılar, ortalarında konuşmalar başladı. Ben dersimi anlattım. Okulda masa tenisi ekibi kurdum. Dereceler yaptık.”
“Öğrencilerimin gözümün içine bakması bile bana yetiyor. Bana kıymet vermeleri yetiyor. Ben okula geldiğimde öğrenciler yardım ister mi diye gözümün içine bakıyor. Ben yardım istemeden kimse bana yardım etmeyecek diye bir kuralım var. Onların hayatımda olması bana yetiyor. Öğretmen olmak çok hoş bir his, çok kutsal bir meslek yapıyoruz. Ülkenin her kademesindeki insanları bir öğretmenin elinin altından geçiyor, kesinlikle bir öğretmen onun hayatına değiyor. Biz de onların hayatına değmeye, tesir etmeye çalışıyoruz. Onların varlığı bana en hoş ikram, gurur kaynağı. Onlarla birlikte olmak beni keyifli ediyor.”
“MÜCADELECİ OLMAYI ÖĞRETTİ”
Yakup Eren Özdemir, “Ramazan öğretmen bizi çok geliştiriyor. Bizimle ağabey kardeş üzere ilgileniyor. Bana örnek oldu. Pes etmemeyi, insanların ne dediğini umursamamayı öğretti. Zorluklara karşı güç göstermeyi, mücadeleci olmayı öğretti. Onu çok seviyorum” dedi.
Melis Gül Sarıkaya da, “İki yıldır Ramazan öğretmen ile vücut eğitimi dersi görüyoruz. Faaliyetlerimiz oluyor. Birinci gördüğümüzde çok şaşırdık lakin sonra alıştık. Artık derslerimizi çok hoş işliyoruz” tabirlerini kullandı. (DHA)
