Güzel bir şeyi anlatamamak korkusu kadar güç durum yoktur sanırım. Eksik anlatırım, hakkını veremem, yarım kalır üzere sözler gelip geçiyor aklımdan. Biraz sonra ne yazacaksam ve ne okuyacaksanız eksiktir…
Hafta sonunda Eskişehir’de Basketbol İçin Dayanak ve Eğitim Vakfı (BİDEV) Olağan Genel Şurası’nı takip ettim. Meslektaşım abim Ümit Avcı haftalar evvel “yerin hazır” derken açıkçası heyecanlanmamıştım. “O kadar yol, gitmeye bedel mi?” diye geçirdim içimden.
Ancak yazıyı kaleme aldığımda “Neden bitti ki? Orada kalsaydık. O kadar kaliteli insan topluluğundan öğreneceğim daha çok şey var, bir sonraki nerede olacak sanki. Çağırırlar mı ki? Aman çağırmazlar ise otomobilime atlar giderim. Beni kovmazlar ya” deyip deyip iç geçiriyorum.
Evet hafta sonunda BİDEV basketbol ailesi ile birlikteydim. BİDEV lideri Hasan Arat liderliğinde o denli olağanüstü bir tertip kurulmuş ki basketbolun geleceği artık emin ellerde. Doğu-batı, kuzey-güney ülkemizin her köşesine basketbol sevgisi götürülüyor.
Köy köy, mezra mezra mahalle mahalle muhtaçlık belirleyip gelecek yetiştiriyorlar! Basketbola gönül vermiş bu beşerler, Mardin’den New York’a kadar eğitime takviye veriyor. Nitelikli insan yetiştirmek için yola çıkan bu takım, bir gün Mardin’de köy okuluna basketbol alanı yapacak kadar yardımsever, öteki bir gün ise NBA ile masaya oturup çocukların gelişimi için dünya basketboluna istikamet veren tertiple el sıkışacak kadar vizyoner.
Kurulduğu birinci yıl ödül aldı BİDEV, bir sene sonra Avrupa Topluluğu tarafından tanındı. O kadar süratli büyümesi esasen tesadüf de değil. Grubun bir ortaya gelmesindeki temel amaç, son saniyede sayı atıp maçı kazandıracak oyuncu yetiştirmek değil. Yeterlilik yaymak. Parkede, meskende, işte, okulda nerede olursa olsun Atatürk prensiplerine bağlı düzgün insan yetiştirmek.
Orta okuldayken, Mardin’deki okulumda yetersizlik yüzünden vücut eğitimi dersime Fizik yahut Din Kültürü öğretmenim girerdi. İçimde büyük bir ukte kalmış olacak ki vücut eğitimi öğretmeni olmaya karar verdim. Ve oldum. Artık bana düşen vazife bu aileyle bir arada yürümek. İstekli olarak yeterlilik yapmak. Basketbolu sevdirmek.
İki günün akabinde çıkardığım bir öbür ders ise vefaydı. Küre kare birleştirilen ‘Yuva’ belgeseli oturumun sonunda barkovizyonda akarken, Vefa’nın ne menem bir şey olduğunu hafızama kazıdılar. Salona vefa, ağabeye vefa, kadroya vefa, çocuğa vefa, bayana vefa, bayrağa vefa bu türlü uzayıp giderken merhum Doğan Hakyemez abi belgesele, oturuma ve bu hoş aile ismine son kelamı söylüyordu: BİZ BURADAYIZ
